W preambule ustawy zasadniczej wielokrotnie zwraca się uwagę na nadrzędną rolę narodu egipskiego w kształtowaniu przyszłości kraju oraz na rolę, jaką odegrał w odzyskaniu wolności. Twórcy konstytucji podkreślili, że „zasady, na jakich opiera się niniejsza Konstytucja, wypływają z istoty naszej walki, z naszego doświadczenia, z ideałów głoszonych przez masy, ze świętych wartości, za które wielu męczenników złożyło swe życie w ofierze, z dążeń, o których urzeczywistnienie walczyło i zmaga­ło się wiele pokoleń, oraz z radości, jaką daje zwycięstwo, i z goryczy, jaką niesie klę­ska”. Nowa konstytucja gwarantowała już trójpodział władzy, wyraźnie oddzielając funkcję prezydenta sprawującego władzę wykonawczą od władzy ustawodawczej spra­wowanej przez Zgromadzenie Narodowe i władzy sądowniczej. Zachowano prawo prezydenta do rozwiązania Zgromadzenia Narodowego, nie ograniczając tego upraw­nienia, poza zakazem rozwiązania nowo wybranego parlamentu z tych samych przy­czyn co poprzedni (art. 111 konstytucji z 16 stycznia 1956 r.). Decyzję o rozwiązaniu parlamentu pozostawiono całkowicie w gestii prezydenta Republiki, nie gwarantując właściwego zabezpieczenia przed nadużyciami ze strony głowy państwa. Tym samym umożliwiono wprowadzenie rządów autorytarnych. Już w tej konstytucji uprawniono prezydenta do wydawania rozporządzeń z mocą ustawy w nagłych przypadkach, gdy był niemożliwy do przeprowadzenia zwykły proces legislacyjny. Z biegiem lat rządów Hosniego Mubaraka, czwartego prezydenta Egiptu, i obowiązywania nowej konstytu­cji rozszerzano prezydenckie uprawnienia, co doprowadziło do autorytaryzmu. Wo­bec wieloletniego podporządkowania egipskich sił zbrojnych Wielkiej Brytanii oraz w związku z faktem, że to z egipskiej armii rekrutowali się twórcy zamachu stanu z 1952 r., w konstytucji uznano Siły Zbrojne Republiki Egipskiej za własność narodu i oddano państwu monopol na ich tworzenie.

Zbudowanie silnego państwa egipskiego, którego architektem był Naser, oparte­go na sojuszu elit wojskowych i cywilnych, nie zabezpieczyło kraju przed zawirowa­niami geopolitycznymi, doprowadziło jednak do zakończenia procesu umacniania nie­zależności. Ważnym elementem kształtującym rządy w kraju był konflikt z Izraelem, który od 1948 r. kilkakrotnie angażował militarnie Egipt. Zagrożenie to ugruntowa­ło silną pozycję prezydenta jako głowy państwa oraz sił zbrojnych jako obrońców te­rytorium. Mimo podpisania w 1979 r. układu pokojowego z Camp David sytuacja w re­gionie nadal wymusza pewne rozwiązania ustrojowe, które są sprzeczne z liberalnym modelem zachodniego konstytucjonalizmu i które, razem z nowym zagrożeniem, ja­kim stał się islamski ekstremizm (zwłaszcza w latach 90.), doprowadziły w efekcie do rządów autorytarnych i wybuchu tzw. arabskiej wiosny w 2011 r.