Dnia 11 września 1971 r. ustanowiono nową konstytucję (rok po śmierci Nasera i objęciu urzędu prezydenta przez Anwara Sadata). Zjednoczoną Republikę Arabską przemianowano na Arabską Republikę Egiptu. Zgromadzenie Narodowe zostało za­stąpione Zgromadzeniem Ludowym, a „technokraci, urzędnicy państwowi i biznesmeni” wyparli wojskowe elity władzy. Po 1976 r. zaczęto wprowadzać system wielopartyjny, w efekcie czego powstały trzy główne partie polityczne: Arabska Partia Socjalistyczna (centrum), Partia Socjalistycznych Liberałów (prawica) oraz Narodowo-Postępowa Partia Zjednoczenia (lewica). Nadal istniała Arabska Unia Socjalistyczna sprawując kontrolę nad organizacjami masowymi i nad prasą oraz kontrolując ewentualne tworzenie nowych partii”. Zmiany konstytucyjne dotyczyły również kwestii islamu. Sadat w początkowym okresie rządów, w celu legitymizacji swojej władzy, zwrócił się w stronę religii, co znalazło odzwierciedlenie w konstytucji, w któ­rej szariat uznano za jedno ze źródeł prawa (w 1980 r., w odpowiedzi na radykalizację postaw ugrupowań religijnych i zaognioną sytuację po traktacie pokojowym z Camp David, wprowadzono poprawkę, zgodnie z którą szariat to jedyne źródło prawa w państwie).

Konstytucja z 11 września 1971 r. przetrwała czterdzieści lat, do 2011 r. Główną cechą odróżniającą ją od poprzednich ustaw zasadniczych jest brak przedrostka „tymczasowa” - została ustanowiona jako akt obowiązujący bezterminowo. W latach 1980, 2005 i 2007 wprowadzano poprawki do konstytucji. W pierwszej zmieniono art. 1, nazywając Arabską Republikę Egiptu państwem o ustroju demokracji socjalistycznej. W art. 4 za podstawę gospodarki państwa uznano system demokracji socjalistycznej. W art. 5 potwierdzono odejście od monopolu politycznego Arabskiej Unii Socjalistycznej na rzecz pluralizmu oraz w art. 77 odstąpiono od zasady ograniczonej reelekcji na urząd prezydenta Republiki. Dodano również przepisy regulujące tryb powoływania i kompetencje Rady Konsultacyjnej (Shury), czyli izby wyższej parlamentu, oraz artykuły poświęcone prasie, na mocy których utworzono Najwyższą Radę Prasową. Wzmocniono pozycję prezydenta Republiki, poprzez przyznanie mu kompetencji do mianowania jednej trzeciej składu Rady Konsultacyjnej. W kontekście podejścia do prawa muzułmańskiego jako prawa obowiązującego wielkie znaczenie miała poprawka dotycząca art. 2, w której uznano zasady szariatu za główne źródło prawa.