Instytucjonalizacja przewodnictwa w RE i wydłużenie czasu sprawowania tej funkcji powinno podnieść skuteczność działań stałego przewodniczącego Rady, oddając jednocześnie w ręce dysponentów owej procedury — unijnych przywódców — narzędzia kontroli działań podejmowanych przez osobę pełniącą ten urząd, włącznie z — niemożliwym do zastosowania w przypadku dotychczasowej formuły prezydencji krajowej — najbardziej dotkliwym w swym charakterze instrumentem, pozbawieniem przewodniczącego mandatu czy mniej radykalnej sankcji, acz równie istotnej, w postaci braku reelekcji.

IV. KOMPETENCJE PRZEWODNICZĄCEGO RADY EUROPEJSKIEJ

Kompetencje przewodniczącego RE zostały wąsko zarysowane w traktacie z Lizbony. Ich enumeratywne wyliczenie zawiera art. 15 ust. 6 TUE: przewodniczy RE, prowadzi jej prace, zapewnia, we współpracy z przewodniczącym Komisji i na podstawie prac Rady do Spraw Ogólnych, przygotowanie i ciągłość jej prac, wspomaga osiąganie konsensu i spójności oraz przedstawia Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie z każdego jej posiedzenia, a także zapewnia na swoim poziomie i w zakresie swojej właściwości reprezentację Unii na zewnątrz w sprawach dotyczących wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, bez uszczerbku dla uprawnień Wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. Takie rozwiązanie prawne wskazuje na wyposażenie przewodniczącego RE w kompetencje o charakterze administracyjnym: przewodniczenia, stymulowania i promowania działań RE. Skupienie działalności przewodniczącego na sprawach związanych z zapewnieniem właściwego funkcjonowania RE, stanowiące wynik poszukiwania kompromisowego formatu prezydencji, wprowadza zrównoważony z innymi poziomami przewodnictwa w UE katalog zadań tego ośrodka. Próba zrekonstruowania na podstawie (szerzej przeanalizowane niżej) zadania przewodniczącego RE, jego głównych funkcji ujawnia bowiem wyraźną analogię z funkcjami przewodnictwa w innych organach unijnej struktury organizacyjnej, w tym w szczególności z funkcjami prezydencji zarówno krajowej, jak i grupowej Rady. Prowadzi to do wniosku o skorelowaniu podstawowych zadań różnych modeli unijnego przewodnictwa przez skoncentrowanie podejmowanych przez nie wysiłków na przygotowywaniu posiedzeń konkretnych instytucji, ułatwianiu osiągania porozumienia w trakcie ich prac oraz kontaktowanie się z partnerami zewnętrznymi. Takie rozwiązanie, równoważące zadania w ramach rozproszonego systemu unijnej prezydencji, zapewnia niewątpliwie koherencję całego systemu przewodnictwa w UE.