Richard C. Allen poszerzył czas badań. W artykule „The Great Divergence in European Wages and Prices from the Middle Ages to the First World War” zajął się m.in zróżnicowaniem płac realnych w Europie, które pogłębiało się od połowy XIX wieku. Źródłem dywersyfikacji był spadek dochodów realnych w latach 1500 –1750 w większości miast Europy. Jedynie w miastach przodujących w rozwoju panowała w realnych zarobkach stagnacja.

W zestawieniu profesora Allena, wśród prawie 20 miast znalazł się Kraków, a także Gdańsk, Lwów i Warszawa. Najmniejsze rozbieżności płacowe między różnymi rejonami Europy były w I połowie XVI wieku, bowiem najwyższa płaca nominalna, przeliczona na wagę srebra, była jedynie dwukrotnie większa niż najniższa. Gorzej zarabiało się w Niemczech i Polsce, a lepiej na terenie dzisiejszych Włoch, we Francji i Hiszpanii. W drugiej połowie XVI wieku krakowski rzemieślnik budowlany zarabiał 5,2 gramów srebra, czyli dwukrotnie mniej niż jego odpowiednik w Antwerpii (najlepiej płacono w Madrycie, ale to głównie efekt napływu srebra z konkwisty w Ameryce Południowej). Jednak i tak płacono mu więcej niż mistrzom murarskim, czy ciesielskim w Lipsku (3,3 g srebra dziennie), Wiedniu (3,9 g), czy Augsburgu (4,3 g).

W pierwszym odruchu nasuwa się skojarzenie, że Kraków bogacił się wtedy – jak i Polska – na eksporcie zboża. Obfitość zboża obniżała ceny na rynku wewnętrznym, co prowadziło do chwilowego dobrobytu. Jeśli więc użyć cen żyta jako deflatora zarobków krakowskich mistrzów kielni lub toporka, to okazuje się, że standard życia w Krakowie był na początku XVI wieku pięciokrotnie wyższy, niż w Europie Zachodniej. Pomiar za pomocą urozmaiconego koszyka dóbr pokazuje, że aż tak dobrze jednak nie było.