W sprawie Trélazé trybunał administracyjny w Nantes ocenił, że zakup i remont organów miał charakter „inwestycji kulturalnej mieszczącej się w ramach projektu ożywienia życia gminnego”, ale uznał też, że odkąd organy znalazły się wśród dóbr oddanych do użytkowania wiernym i wikariuszom wykonującym posługę w kościele, wydatki poczynione na instrument można uznać za subwencję przyznaną na uprawia­nie kultu z naruszeniem postanowień ustawy z 1905 r. Sąd administracyjny w Nantes utrzymał w mocy — powołując się szczególnie na zasadę neutralności finansów pu­blicznych — orzeczenie trybunału administracyjnego unieważniające uchwałę, w której rada gminna podjęła decyzję o kupnie, odnowieniu i zainstalowaniu organów w gminnym kościele św. Piotra.

Na obu szczeblach instancyjnych powołanie się przez pozwaną gminę na miejsco­wy interes publiczny nie znalazło — w ocenie sądu — wystarczającego uzasadnienia. Rada Stanu w obu rozpatrywanych sprawach także przywołuje postanowienia ustawy z 1905 r. w zakresie adekwatnym dla przedmiotu sporu, a więc uwzględniając przede wszystkim art. 1, 2, 13 i 19 ustawy. Ponadto w sprawie Trélazé cytuje również dyspo­zycje art. 5 ustawy z 2 stycznia 1907 r. o ruchomościach w budynku religijnym prze­kazanym w użytkowanie wiernym i posługującym w nich duchownym. Różnica w sy­tuacji ruchomości znajdujących się już w tych obiektach przed wejściem w życie ustawy z 1907 r. w stosunku do tych, które przekazano tam po wejściu ustawy w życie polega na tym, że pierwsze mogą być w każdej chwili wycofane z miejsca kultu na mocy decyzji samorządów, których własność stanowią, drugie zaś mają się tam znajdować bezterminowo i służyć przeznaczeniu religijnemu.

Rada Stanu w analizowanym orzeczeniu (Trélazé) poświęciła długie fragmenty wyroku precyzyjnemu wyrażeniu interpretacji tekstu ustawy z 1905 r., m.in. stwier­dziła — opierając się na zestawionych dyspozycjach tego aktu prawnego — że wspól­noty publiczne mają prawo do finansowania tylko niezbędnych wydatków na utrzy­manie w dobrym stanie i konserwację obiektów służących uprawianiu kultu. Dotyczy to obiektów o przeznaczeniu religijnym, które stały się ich własnością od chwili roz­działu Kościołów i państwa, bądź zostały przekazane w użytkowanie stowarzyszeniom wyznaniowym współdziałającym w remontach. Jest im natomiast zabronione przyzna­wanie pomocy na uprawianie kultu.