Analogiczny schemat rozumowania Rada Stanu zastosowała także w trzeciej sprawie Communauté urbaine du Mans — Le Mans Métropole (i kolejnych), rozpa­trywanej 19 lipca 2011 r., uznając, że dyspozycje ustawy o rozdziale Kościołów i pań­stwa nie stanowią przeszkody, aby gmina miejska w Mans urządziła w budynku by­łej rzeźni salę modlitewną potrzebną z okazji zbliżającego się najpoważniejszego święta muzułmańskiego Aïd-el-Kébir, pod warunkiem że miejscowy interes publicz­ny, który wymaga w szczególności, aby uprawianie kultu odbywało się w warunkach zgodnych z wymogami porządku publicznego, będzie przestrzegany. Rada Stanu stworzyła zatem z istnienia miejscowego interesu publicznego warunek konieczny (ale niewystarczający, o czym niżej) dla legitymizacji pewnych odstępstw od posta­nowień ustawy z 1905 r.

Warto zastanowić się nad znaczeniem i celem uprzywilejowania przez Radę Sta­nu miejscowego interesu lokalnego nad dyspozycje ustawy z 1905 r. Przedstawiciele francuskiej doktryny, którzy od pewnego już czasu dostrzegają i opisują przełom w in­terpretacji laickości, przyznają, że w orzeczeniach z 19 lipca 2011 r. laickość schowa­ła się za interesem i porządkiem publicznym, przeobrażając się w laickość „swobodną”, ujętą przez Radę Stanu w liberalne ramy. Można także dostrzec w tych orzeczeniach wolę wsparcia, a może nawet ocalenia działań i aktywności samorządo­wej i ochronę lokalnych inicjatyw publicznych. Rada Stanu nie opowiada się po żad­nej ze stron sporu i nie ocenia merytorycznie czy pod względem trafności (w tym finansowej) wyborów przyjętych w uchwałach władz samorządowych. Jej rozumowa­nie zarysowane w rozpatrywanych orzeczeniach zmierza do wykazania, że dyspozy­cje ustawy z 1905 r. nie blokują wolności gminy w zakresie podejmowania decyzji wkraczających w mniejszy lub większy sposób w zakres przedmiotowy wspomnianej ustawy (np. subwencjonowanie lub finansowanie wyznań), jeśli decyzje te są zgodne z miejscowym interesem publicznym jako takim — tak jak w przypadku kupna, od­nowienia i zainstalowania organów w kościele w Trélazé, czy wyposażenia w windę bazyliki w Fourvière. W orzeczeniach tych widać podejście celowościowe do oceny aktywności i działań w lokalnym obszarze publicznym i wolę zabezpieczenia kompe­tencji gmin. Sąd administracyjny w Lyonie nie przywołał w swym judykacie pojęcia miejscowego interesu publicznego, ale termin „interesu ogólnego”, usprawiedliwiają­cego wydatek gminy, który służył zainstalowaniu windy mającej ułatwić dostęp do nawy i krypty bazyliki osobom o zredukowanych możliwościach ruchowych. Sąd stwierdził w konkluzji, że wyposażenie obiektu w to urządzenie należy uznać za od­powiadające przedmiotowi interesu ogólnego.