Ta naczelna racja stanu państwa polskiego, utożsamiana z najwyższą formą patriotyzmu, stanowiła podstawową przesłankę myślenia konserwatywnego grupy Koła Przyjaciół Naszej Przyszłości. W niej się wyrażała

najgłębsza, ideowa i praktyczna różnica, dzieląca szczerych zwolenników tego światopoglądu zarówno od konserwatyzmu w popularnym i tradycyjnym tego słowa znaczeniu więcej materialistycznym, jak i od wszelkich antykonserwatywnych światopoglądów politycznych.

Bobrzyński nazywał czasami konserwatyzm Naszej Przyszłości — obiektywizmem państwowym lub obiektywną myślą państwową. Wynikający z integralnego traktowania zasad myśli konserwatywnej, obiektywizm państwowy oznaczał nakaz myślenia i działania w zgodzie z interesami państwa. Naczelnym przesłaniem programowym środowiska politycznego Naszej Przyszłości była praca dla państwa, oparta na fundamentalnych zasadach prawnoustrojowych, moralnych i religijnych [takich jak poszanowanie prawa własności, ochrona rodziny, stabilny system prawny, mocarstwowy charakter państwa].

Często w publicystyce miesięcznika podkreślano wolę kontynuowania tradycji szkoły myślenia konserwatywnego krakowskich Stańczyków. Wyrażało się to między innymi w deklarowaniu rozwijania obiektywnej i konstruktywnej myśli państwowej, która — jak podkreślano — nie broni we wszystkim dawnego i obecnego stanu rzeczy, lecz poszukuje najlepszych rozwiązań na przyszłość.

Na łamach pisma publikowali swoje artykuły między innymi: Janusz ks. Radziwiłł, prof. Marian Zdziechowski, prof. Tadeusz Hilarowicz, Adam hr. Romer, Józef hr. Tyszkiewicz, Antoni Wieniawski, Antoni Starodworski, Adam Piasecki, Maria i Jan Dobrzyńscy, Maria Zawadzka, Maria hr. Zabieł łowa, Stanisław Meyer, Karol Koźmiński, Włodzimierz Zborowski, Władysław Studnicki, Józef Paygert, Adolf Kliszewicz, Józef Czarnecki, Andrzej Zawadzki, Leszek Gembarzewski, Jerzy Pogonowski, ks. Nikodem Cieszyński, Stanisław hr. Łoś i inni. W roku 1933 w środowisku tym powstał swojego rodzaju klub polityczny nazwany Kołem Przyjaciół Naszej Przyszłości. Rok później został on przekształcony w stowarzyszenie nazwane Związkiem Polskiej Myśli Państwowej.

Problematyka konstytucyjna zajmowała poczesne miejsce w publicystyce miesięcznika i dyskusjach klubowych. W roku 1932 redakcja pisma zwróciła się do czytelników Naszej Przyszłości w specjalnej odezwie przedstawiając pięć głównych celów, jakim miała być podporządkowana dalsza aktywność publicystyczna i polityczna tego środowiska. Wśród nich na pierwszym miejscu wymieniono postulat opracowania i popularyzacji konserwatywnego projektu konstytucji. Niewątpliwie miało to związek z szeroką dyskusją prowadzoną w Polsce na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych na temat konieczności przebudowy ustrojowej Rzeczypospolitej. Szczególnie po Zamachu Majowym w roku 1926, często podnoszony był postulat naprawy Rzeczypospolitej. Rozwiązania konstytucyjne z roku 1921 jak również zmiany z roku 1926 [nowela sierpniowa] często postrzegano jako nie w pełni dopasowane do polskich warunków. Jednym ze szczegółowych zagadnień, których Konstytucja Marcowa nie rozwiązała był między innymi problem kontroli konstytucyjności ustaw.