Ostatnią liczącą się instytucją z potencjałem zmienienia unijnej „maszynki do głosowania“ w płaszczyznę wprawdzie ponadnarodowego, ale przynajmniej pod względem zasadniczych parametrów legitymizowanego/dobrego rządzenia jest Rada. Na pierwszy rzut oka ma po temu najlepsze przesłanki, gdyż reprezentuje państwa członkowskie, które poza tym mają bezpośredni wpływ na kształt unijnego prawa pierwotnego, gdyż wszystkie jego zmiany muszą ratyfikować. Ponadto Traktat Lizboński dał krajom członkowskim możliwość oddziaływania – a potencjalnie i blokowania – ustawodawstwa unijnego przy pomocy parlamentów narodowych, naturalnie o ile państw do tego gotowych jest wystarczająco dużo[19]. W praktyce jednak nawet Rada (a zatem i kraje członkowskie) nie różni się, gdy idzie o rezultaty działań, od Komisji i Parlamentu Europejskiego.

Ważnym tematem w ramach studiów europejskich były do niedawna rozważania, jakie będą przejawy zmian reguł głosowania w Radzie w konsekwencji kolejnych mniejszych czy większych nowelizacji prawa pierwotnego UE od czasu Jednolitego Aktu Europejskiego. Dziś wydaje się, że jest to debata zamknięta. Prawdą jest, że wraz z rozszerzeniem głosowania większością kwalifikowaną i/lub wraz ze zmianami sposobu jej określania przestrzeń dla manewrów państw członkowskich zawęziła się (por. Fiala, Pitrová 2009: 249–254). W tym sensie, że nie są już w stanie każde indywidualnie blokować przyjęcia konkretnego aktu prawnego, jak to było wcześniej, gdy stosowało sie wyłącznie zasadę jednomyślności. W rzeczywistości ten aspekt zmian nie ujawnia się zbyt często, gdyż Rada tak czy owak ciągle decyduje w oparciu o konsensus. Inaczej mówiąc, akt prawny daje się w Radzie „przegłosować“ albo dzięki głosowaniu kwalifikowaną większością, gdy stworzenie tzw. mniejszości blokującej nie udaje się, albo dlatego, że państwa członkowskie osiągną konsensus (przy ewentualnym wstrzymaniu się niektórych z nich)[20]. W rezultacie, w obu przypadkach Rada zdecydowanie nie jest tym podmiotem, który by miał realny potencjał, żeby stać się jeśli już nie ustawodawczym hamulcem UE, to chociaż miejscem, w którym nie idzie się automatycznie na rękę Komisji i Parlamentowi Europejskiemu.