Istotnym elementem wstępnego rozpoznania wniosków organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego jest również ustalenie — w sferze przedmiotowej — czy kwestionowany akt dotyczy spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy (art. 191 ust. 2 Konstytucji). W dotychczasowym orzecznictwie utrzymuje się stanowisko, wyrażane przede wszystkim w nieco starszych rozstrzygnięciach, zgodnie z którym legitymacja podmiotów mogących wystąpić z wnioskiem o kontrolę aktu normatywnego, objętego zakresem działania wnioskodawcy — a więc także podmiotów z art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji — powinna być rozumiana w sposób ścisły. Ma to wynikać z faktu znaczącego rozszerzenia kręgu podmiotów uprawnionych do inicjowania postępowań przed TK na gruncie obowiązujących uregulowań konstytucyjnych, a przez to traktowania legitymacji ograniczonej jako uprawnienia o charakterze wyjątkowym. Jest ono przyznane określonym podmiotom z uwagi na szczególne znaczenie realizowanej przez nie działalności. W kontekście jednostek samorządu terytorialnego jest to m.in. działalność związana z realizowaniem kompetencji wnioskodawcy rozumianych jako działania, do których podjęcia jest on zobligowany. Chodzi tu przy tym — co warte podkreślenia — o kompetencje przyznane bezpośrednio organom stanowiącym, nie zaś organom wykonawczym jednostek samorządu terytorialnego. Trybunał podkreślił także, że uprawnienie przyznane podmiotom z art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji nie oznacza, że mogą one występować z wnioskiem w każdej sprawie dotyczącej danej jednostki lub wspólnoty samorządowej. Mogą to być wyłącznie sprawy rozpatrywane w związku z kompetencjami jednostki samorządu terytorialnego, a jednocześnie takie, o bycie których przesądza istota samorządu. Konsekwencją takiego sposobu odczytywania legitymacji organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego jest stanowisko odmawiające takim organom możliwości inicjowania kontroli konstytucyjności w sprawach należących do kompetencji innych organów państwa oraz tych, które odnoszą się do uprawnień lub obowiązków innych podmiotów. Trybunał odmawia zatem nadania dalszego biegu wnioskom, które dotyczą spraw ogólnopaństwowych lub ogólnospołecznych, bowiem — z natury rzeczy — nie mają one charakteru lokalnego, a przy tym odnoszą się do interesu prawnego wszystkich obywateli lub podmiotów. Chodzi tu w szczególności o sytuacje, w których przedmiotem wniosku do Trybunału czyni się akty normatywne będące podstawą działania określonych organów władzy publicznej innych niż organy samorządowe. Skutki podjęcia takich działań bardzo często dotykają sfery funkcjonowania jednostki samorządu i są niekiedy odczytywane w kontekście jej szeroko rozumianych interesów. Niemniej „zakres działania”, o którym mowa w art. 191 ust. 2 Konstytucji, nie oznacza dopuszczalności kwestionowania każdego aktu normatywnego, który w jakimkolwiek stopniu dotyczy danej jednostki samorządu terytorialnego.