Problem, który można zasygnalizować odnosząc się do wstępnego rozpoznania wniosków nie dotyczy — jak sądzę — daleko idącej szczegółowości tej kontroli, obejmującej łącznie przesłanki z art. 36 ust. 3 i art. 39 ust. 1 ustawy o TK. Wiąże się raczej z samym modelem tego wstępnego etapu procedury, a ściślej mówiąc, z jego — co do zasady — niewiążącym charakterem. W rezultacie często dochodzi do sytuacji, w której mimo pozytywnego „przejścia” wstępnego rozpoznania, niekiedy również w wyniku zażalenia (art. 36 ust. 4–7 ustawy o TK), wnioski podlegają umorzeniu na dalszym etapie procedury, już po ich przekazaniu do rozpatrzenia na rozprawie (art. 37 ustawy o TK). Tego rodzaju sytuacja wynika z jednoznacznego stanowiska Trybunału badającego występowanie ujemnych przesłanek wydania wyroku na każdym etapie postępowania. Praktyce tej trudno jest — co do zasady — odmówić racji. Nie można bowiem wykluczyć sytuacji, w której okoliczności uzasadniające umorzenie postępowania wystąpią już po zakończeniu wstępnego rozpoznania. Wspomniane stanowisko wyraźnie obniża znaczenie rozstrzygnięć podejmowanych przez Trybunał na wstępnym etapie procedury. Sytuacja związana z umarzaniem postępowania w sprawie wniosku, względem którego Trybunał wypowiedział się już pozytywnie w ramach wstępnego rozpoznania, zdaje się co najmniej niepożądana. Świadczy bowiem o wyraźnej rozbieżności w kwestii oceny tego samego wniosku przez ten sam organ państwa. Problem ten pozostaje niestety nierozstrzygnięty również na gruncie proponowanych zmian ustawy o TK.