nakazane, bez względu na to, czy mu są miłe, czy niemiłe, czy dzieli go od nich dy­stans obojętności, czy też pozostaje do nich w stosunku mniej lub więcej uczucio- wym”. Apel ten wydaje się niezwykle trafny m.in. w odniesieniu do członków SH, którzy — jak nikt inny — stawali przed tego typu dylematami.

W II Radzie Narodowej RP natomiast wszystkie (prawdopodobnie) sprawy uma­rzało Prezydium Rady, która w ramach wykonywania art. 15 pkt c rRN decydowała o przekazaniu sprawy do SH (m.in. w sprawie Józefa Belońskiego czy gen. L. Żeli­gowskiego). Szczególnie interesująca wydaje się ta ostatnia, gdyż dotyczyła samego przewodniczącego SH, którego zamierzano rozliczyć za panslawistyczną odezwę skie­rowaną w 1944 r. do rodaków w kraju. Ostatecznie Prezydium RN po zakwestionowaniu treści apelu Żeligowskiego postanowiło „sprawy nie oddawać na razie do Sądu Honorowego i nie komunikować odezwy Radzie Narodowej”.