Okupacyjna destabilizacja polskiej jurysdykcji i widmo klęski nazistowskich Nie­miec zaktywizowało emigracyjne władze do przygotowania pakietu przepisów praw­nych porządkujących powojenny sądowniczy ustrój Polski. Dotyczyło to również samego prezydenta Raczkiewicza, który działając w ramach konstytucyjnych prerogatyw, podpisał 21 października 1944 r. „Dekret o zmianie niektórych przepisów prawa o ustroju sądów powszechnych”, którym wprowadzał wiele zmian organizacyjnych w przyszłej polskiej Temidzie. Było ich na tyle dużo, że trzy dni później minister sprawiedliwości Wacław Komarnicki wydał obwieszczenie „w sprawie ogłoszenia jed­nolitego tekstu prawa o ustroju sądów powszechnych”.

II. MINISTERSTWO SPRAWIEDLIWOŚCI

Wraz z zaprzysiężeniem W. Raczkiewicza na Prezydenta RP, co nastąpiło 30 paź­dziernika 1939 r., cały gabinet rządowy złożył dymisje. Tekę ostatniego ministra spra­wiedliwości II RP Witolda Grabowskiego przejął prezes Rady Ministrów gen. Wła­dysław Sikorski, który piastował ją do 19 lipca 1940 r., przekazując ją następnie Marianowi Seydzie. Do końca II wojny światowej ciągłość tej funkcji została zachowana. Rozpatrując działalność resortu sprawiedliwości na uchodźstwie w kontekście obowiązywania Konstytucji kwietniowej w okresie II wojny światowej, należy prze­analizować ją od strony legalistycznej i w zakresie kooperacji międzyministerialnej. Tę ostatnią zapowiedziano już w październiku 1939 r., czyli przed gruntowną reor­ganizacją samego Ministerstwa Sprawiedliwości.