W świetle powyższego należy wyprowadzić wniosek, że bezpieczeństwo państwa stanowi uzasadnienie ograniczeń praw człowieka, w celu zagwarantowania ochrony państwa przed zagrożeniami zarówno zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi. Z treści art. 31 ust. 1 ustawy zasadniczej wynika – jak podkreśla K. Wojtyczek – że „ograniczenia praw człowieka w przypadku zagrożeń wewnętrznych mogą być ustanawiane nie tylko dla ochrony niepodległości, ale również dla uniemożliwienia zmiany przemocą demokratycznego ustroju państwa”. Konstytucja dopuszcza możliwość ograniczania praw pewnej kategorii osób pełniących funkcje w służbie publicznej, np. żołnierzy, urzędników służby cywilnej, prokuratorów, posłów, senatorów, czy sędziów. Podzielam prezentowane w orzecznictwie TK stanowisko, że osoby pełniące wysokie funkcje publiczne muszą się liczyć z pewnymi dodatkowymi ograniczeniami ze względu na szczególną łatwość pojawiania się konfiktu interesów, gdy poszczególne funkcje pełnione przez tę samą osobę popadają ze sobą w kolizję. Nie ulega wątpliwości, że zakazy dotyczące łączenia stanowisk i funkcji są dziś oczywiste, stanowią pewien standard przyjęty w państwach demokratycznych. Dał temu wyraz TK już w orzeczeniu, dotyczącym szczególnej kategorii funkcjonariuszy jakimi są radni, w sprawie K. 29/95. W rozstrzygnięciu tym Trybunał podkreślił, że: