Oceniając system rządów, jaki wyłaniał się z przepisów propozycji konstytucyjnych Samoobrony, należy stwierdzić, że był to niekonsekwentny system prezydencki (czy raczej około-prezydencki) przy jednoczesnym zachowaniu, choć w charakterze jedynie pewnego decorum, rozwiązań właściwych dla systemu parlamentarnego. Niemniej elementy systemu parlamentarnego były zaledwie rezerwą systemową. System ten w praktyce mógł się ujawnić jedynie w przypadku ukształtowania zwartej i silnej większości 2/3 w Sejmie, co — siłą rzeczy — czyniło go jedynie systemem hipotetycznym. Stąd można zaryzykować stwierdzenie, że propozycja Samoobrony zakładała ustanowienie „piwotalnego” systemu rządów, który w zależności od konstelacji sił partyjnych w Sejmie był albo systemem bardziej parlamentarnym, albo bardziej prezydenckim, z zastrzeżeniem, że ten drugi był normą, podczas gdy ten pierwszy wyjątkiem. Nie można w związku z tym uznać, że „generalna konstrukcja konstytucji przedstawionej w projekcie Samoobrony jest całkowicie zbieżna z konstrukcją Konstytucji RP z 1997 roku”. Na tle propozycji LPR czy nawet PiS (uwzględniając oba projekty tej partii), przynajmniej jeśli idzie o system rządów, to bowiem propozycje Samoobrony były najbardziej daleko idące i najbardziej „odwracające” istniejący obecnie system relacji w trójkącie parlament-prezydent-rząd.