Do maja 2013 r., kiedy to własną wizję nowej konstytucji przedstawiła Solidarna Polska, projekt Samoobrony był też tym spośród zgłoszonych propozycji reform konstytucyjnych, który szedł najdalej w kierunku prezydencjalizmu, choć nie lansował wcale konstrukcji typowych czy klasycznych dla prezydenckiej odmiany rządów. Prezydencjalizm, jaki z niego wynikał, nie jest bowiem w żadnym razie tożsamy z prezydencką odmianą rządów, zwłaszcza jeśli wzorcem tego systemu miałby być ustrój USA, a jedynie wyraża generalne przekonanie autorów zmian, że system rządów powinien zmierzać w kierunku prezydenta jako organu najważniejszego i — w jakimś sensie — centralnego. To przekonanie uzyskało uznanie właśnie w propozycji Solidarnej Polski, która — co trzeba podkreślić — była propozycją jedynie częściowej nowelizacji obowiązującej konstytucji i która formalnie również nie stała się projektem wniesionym pod obrady Sejmu, pozostając dokumentem partyjno-programowym. Niemniej warto, w skrócie, przybliżyć jego główne założenia właśnie z tej racji, że jako jedyny spośród wszystkich zgłoszonych propozycji, szedł on otwarcie w stronę systemu prezydenckiego, porzucając zarazem te elementy, które wiązały go jeszcze z systemem parlamentarnym (choć nie zawsze czynił to konsekwentnie).

Oryginalność i wychodzenie poza skalę wszelkich modelowych ujęć systemów rządów widać już w propozycji nowego zredagowania art. 10 konstytucji, gdzie zaproponowano nie tylko pozostawienie prezydenta jako podmiotu egzekutywy (co dla prezydenckich odmian systemów rządów jest skądinąd naturalne), ale również dopuszczono — za zgodą Sejmu — że będzie on organem władzy ustawodawczej. Wydaje się, że już w tym miejscu autorzy zgłoszonej propozycji zupełnie pomieszali konstrukcje klasyczne, nie wiedząc, na czym polega prawdziwy sens systemu prezydenckiego. Prezydencjalizm rozumieli oni jako proste wzmocnienie pozycji ustrojowej prezydenta, a nie sięgnięcie po wzorce prezydenckiego systemu rządów. Dość przecież przypomnieć, że dla tej ostatniej warunkiem niezbędnym jest restrykcyjne rozumienie podziału władz, tymczasem dopuszczenie możliwości funkcjonowania prezydenta jednocześnie w ramach dwóch władz (tj. wykonawczej i ustawodawczej) zupełnie podkopywało zasadę podziału, nie mówiąc już o jej równowadze (która w przeciwieństwie do podziału była w projekcie wprost zadeklarowana jako zasada ustrojowa — por. art. 10 ust. 1). W proponowanym nowym ujęciu art. 10 była jeszcze jedna rzecz, która nie zgadzała się zupełnie z podręcznikowym system prezydenckim, mianowicie pozostawienie dualizmu władzy wykonawczej. W dalszym ciągu bowiem propozycja przewidywała, że egzekutywa obejmowałaby Prezydenta RP i Radę Ministrów. To rozwiązanie znamionuje wręcz parlamentarny system rządów. Już choćby z tych względów, chociaż propozycja Solidarnej Polski szła najbardziej radykalnie w kierunku wzmocnienia pozycji konstytucyjnej prezydenta, to jednak nie można uznać, że opowiadała się za jednoznacznie prezydenckim modelem rządów. Jeśli już poszukiwać jakichś analogii, to raczej do systemu neoprezydenckiego w jego wariancie latynoamerykańskim, gdzie rzeczywiście wzmacnia się stanowisko prezydenta, ale nie czyni się tego adaptując wiernie model USA, tylko konstruując jakieś hybrydy ustrojowe, często dość przypadkowe, niekonsekwentne i niezborne.