„Specjalne traktowanie” odchodzi do lamusa

Nowe przepisy stawiają na większą dowolność w doborze stosowanych przez urzędy pracy  instrumentów. Dziś większość z nich skierowana jest do osób w tzw. specjalnej sytuacji na rynku pracy. Oznacza to, że tylko niektórzy bezrobotni mogą z nich skorzystać. Ci, którzy wymagają niewielkiego wsparcia, są takiej pomocy pozbawieni. Te kategorie to: osoby do. 25 roku życia, osoby samotnie wychowujące dziecko, niepełnosprawne, długotrwale bezrobotne i ludzie powyżej 50. roku życia.

Ta procedura to fikcja. 90 proc. spośród zarejestrowanych bezrobotnych należy do którejś z kategorii osób w tzw. szczególnej sytuacji. Nowa ustawa nie przewiduje ograniczeń w stosowaniu instrumentów pomocowych. Wystarczy, że wyniknie to tzw. Indywidualnego Planu Działania (IPD) bezrobotnego, który przygotuje on wspólnie z doradcą, osoba bez pracy zostanie skierowana na szkolenie, staż czy do pracy. Ludzie w sytuacji szczególnej na rynku pracy będą mieli jedynie pierwszeństwo w korzystaniu z realizowanych w urzędach programów specjalnych.

Jaka ocena?

Eksperci coraz częściej zwracają uwagę na psychologiczne bariery uniemożliwiające czy utrudniające powrót na rynek pracy. W szczególności trudność ta dotyczy długotrwale bezrobotnych. Często bywa, że nie są oni w stanie zatrudnić się nawet w miejscu pracy zgodnym z ich umiejętnościami czy zawodem, nie mówiąc już o podjęciu pracy w zupełnie innej branży czy nowym zawodzie. W efekcie są z rynku pracy wykluczeni.

Pomoc takim osobom musi być długotrwała, kompleksowa. Celem jest odbudowanie lub stworzenie od podstaw motywacji do pracy, by bezrobotnemu chciało się chcieć coś zmienić. Tu pomocne z pewnością będzie indywidualne podejście do każdego bezrobotnego.