TSUE, stwierdzając niezgodność z Kartą praw podstawowych tzw. dyrektywy retencyjnej, zwrócił uwagę na następujące problemy:

- konieczność zapewnienia, by uprawnione organy miały dostęp do danych wyłącznie w sprawie przestępstw, „które z uwagi na zakres i wagę ingerencji w prawa podstawowe ustanowione w art. 7 i 8 karty, można uznać za wystarczająco poważne, by taką ingerencję uzasadnić”;

- uzyskanie dostępu do danych powinno podlegać uprzedniej kontroli sądu lub niezależnego organu administracyjnego, które pilnowałyby, aby udostępnienie i wykorzystywanie danych ograniczało się do przypadków, gdy jest to ściśle konieczne;

- dane telekomunikacyjne powinny być w należyty sposób chronione (zwłaszcza dotyczy to obowiązku przechowywania danych na terenie UE).

Stwierdzenie niezgodności tzw. dyrektywy retencyjnej z Kartą praw podstawowych z wymienionych wyżej powodów powinno być wzięte pod uwagę przy pracach legislacyjnych w państwach członkowskich. Jak wskazał bowiem dr Maciej Taborowski w analizie skutków wyroku TSUE^[4], „na mocy art. 4 ust. 3 TUE (zasada lojalności) wyrok prejudycjalny stwierdzający nieważność aktu prawa UE wiąże instytucje UE oraz wszystkie organy państw członkowskich (nie tylko sądy krajowe), w tym organy legislacyjne”. Zwracamy przy tym uwagę, że nieuwzględnienie wytycznych płynących z wyroku TSUE może być podstawą do podjęcia działań przez Komisję Europejską, która - jako strażniczka traktatów UE - zobowiązana jest do weryfikacji zgodności przepisów krajowych z prawem UE.

Rozwiązania ujęte w projekcie, wbrew stwierdzeniu zawartemu w jego uzasadnieniu, trudno uznać za zgodne z prawem Unii Europejskiej.

2. Uwagi szczegółowe