2.     Zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

Dlaczego więc sąd powołuje się na wniosek skarżącego, skoro ten był inny? Dalej, w ostatnim zdaniu, sąd pisze: W tej sytuacji, na podstawie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzeczono jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 pow. ustawy.

Artykuł 141 w § 4 ustawy o p.p.s.a. mówi: „Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania”.

Podstawa prawna do uchylenia wyroku WSA jest (art.188). Podstawa prawna do zapłacenia kosztów sądowych jest (art. 203). A gdzie podanie podstawy prawnej do unieważnienia uchwały. Uchwałę sąd może unieważnić na podstawie art. 147 § 1, który brzmi: „Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności”. Kiedy decyzję się unieważnia pisałem wyżej.

Na koniec NSA pisze:

”Ogromne zadłużenia publicznych zakładów opieki zdrowotnej są faktem powszechnie znanym. Nie oznacza to jednak możliwości działania poza prawem, zwłaszcza gdy prawo obowiązujące przewiduje różne formy pomocy państwa i instrumenty prawne, które mogą mieć zastosowanie w takich sytuacjach.”

Czy nasze działanie było działaniem poza prawem? Przytoczyłem konkretne zapisy ustawowe w zestawieniu z uzasadnieniem. Wynika z nich, że absolutnie nie. Jako kolejny dowód, że mieliśmy rację   można przytoczyć fragment decyzji prezesa UOKiK (Decyzja nr RWA-90/2009 z dnia 10 lipca 2009): „Nie istnieją ani prawne, ani jakiekolwiek inne powody, dla których rynek usług świadczeń zdrowotnych (usług medycznych) nie mógłby być rynkami konkurencyjnymi, a działający na nim przedsiębiorcy nie mieliby między sobą konkurować, zarówno ceną, jak i wszelkimi innymi warunkami świadczenia usług w ramach obowiązującego stanu prawnego…”

Czytając uzasadnienie omawianego wyroku w zestawieniu z obowiązującym prawem trudno oprzeć się wrażeniu, że w naszym kraju jedyną rzeczą jaką gwarantuje toga sędziowska jest immunitet.