Należy dodać, że warunki w latach 2010–2012 różniły się od lat poprzednich. Stawki dopłat bezpośrednich w latach 2011 i 2012, wyrażone w euro, przestały rosnąć, utrzymały się na poziomie z 2010 roku, a wzrost cen produktów rolniczych przestał wyprzedzać wzrost cen środków produkcji (skumulowany wskaźnik „nożyc cen” w 2012 roku utrzymał się dokładnie na poziomie z 2007 roku). To pogorszenie koniunktury mogło zniechęcić część gospodarstw ze zdolnością konkurencyjną do realizacji inwestycji.

Na drugim biegunie w 2010 roku znajdowało się około 1687 tysięcy gospodarstw z działalnością rolniczą, lecz o cechach wskazujących brak zdolności konkurencyjnej. Większość z nich prowadziła produkcję rolniczą, lecz ich liczba zmniejszyła się w latach 2002–2010 aż o około 29 proc. Pozostała część gospodarstw tej grupy nie prowadziła zapewne produkcji, a jedynie utrzymywała grunty w stanie gotowości produkcyjnej.

Można sądzić, że dopłaty, z których korzystały gospodarstwa o cechach wskazujących na brak zdolności konkurencyjnej, nie były przeznaczane na wzrost wartości majątku i rozwijanie produkcji, lecz głównie na poprawę warunków bytu posiadaczy gospodarstw i ich rodzin. Efekty ekonomiczne rolnictwa były, poczynając od 2008 roku, ograniczane rosnącymi obciążeniami (ponoszone koszty produkcji i ograniczenie wolumenu produkcji) wynikającymi z realizacji zasady wzajemnej zgodności, polegającej na przestrzeganiu reguł dobrych praktyk rolniczych. Rosły też obciążenia powiązane z wdrażaniem reguł rządzących dobrostanem zwierząt, które zaczęły obowiązywać w 2012 roku. Korzyści wynikające z przestrzegania tych reguł pojawiały się z opóźnieniem i tylko częściowo równoważyły poniesione wcześniej koszty. Mimo to trend wyrażający się wzrostem dochodów w rolnictwie trwał nadal.

Otwarcie rynku UE zmieniło sytuację polskich producentów żywności. Do tego czasu rynek ten był chroniony przez systemy celne i pozataryfowe. Ponieważ koszty produkcji i ceny większości towarów spożywczych w rozwiniętych krajach dawnej UE-15 były większe niż w Polsce, ujawniły się polskie przewagi komparatywne. Rozwój eksportu z Polski był szybszy niż się spodziewano, zaś zagrożenie importem było mniejsze. W wyniku przekształcenia i modernizacji przemysłu spożywczego został on włączony w procesy globalizacji, systemy regulacji głównych rynków rolnych (zbliżone do unijnych) i stopniowo dopasował się do standardów unijnych, głównie dotyczących jakości.

Zgodnie z oczekiwaniami, wspólna polityka rolna w polskim rolnictwie przyniosła znaczący wzrost subwencji (dopłat) powiększających dochody gospodarstw rolnych. Subwencje te, liczone w cenach stałych, były w 2004 roku około ośmiokrotnie większe niż średnio w latach 1998–2003, a w 2005 roku i pięciu kolejnych latach nadal rosły. Wywarły one wpływ między innymi na udział subwencji w dochodach przedsiębiorców rolnych (dochody rolnicze gospodarstw osób fizycznych i zyski przedsiębiorstw rolnych). Udział ten wynosił prawie 10 proc. w 2003 roku, rok później wzrósł do 23 proc., by w 2011 roku osiągnąć poziom 49,4 proc.