W sensie prawnym uchwała była aktem konstytutywnym, rodzącym określone skutki ustrojowe. Jej podjęcie powodowało konieczność przeprowadzenia wyborów prezydenckich, zmieniało także status marszałka Sejmu, który z zastępcy ad interim przekształcał się w zastępcę stałego.

W literaturze przedmiotu wyraźnie sygnalizowano, iż głosujący Sejm nie miał obowiązku uznania opróżnienia urzędu i to nawet w obliczu wyraźnego pojawienia się jednej z konstytucyjnych przesłanek. Na podstawie obowiązujących w owym czasie uregulowań konstytucyjnych można sądzić, iż ustrojodawca pozostawiał parlamentarzystom w tym zakresie swobodę oceny zaistniałej sytuacji, przez co dopuszczał także uchwałę negatywną, zawierająca odmowę uznania wakatu. Jak napisał J. Rodkowski, głosowanie w przedmiotowej sprawie należało traktować jako  quasi-sędziowską funkcję deputowanych, którzy kierując się swym najgłębszym przekonaniem o sprawiedliwości i słuszności, zobowiązani byli wypowiedzieć się za lub przeciw uznaniu fotela prezydenta za opróżniony[30]. Zdaniem S. Rozmaryna, podjęcie uchwały negatywnej, będące wyrazem dążenia połączonych izb do realizacji interesu narodowego i państwowego, nie wymagało zachowania kwalifi kowanej większości i kwalifi kowanego kworum. W opinii autora, wystarczało zatem spełnienie wymogów przewidzianych dla uchwalania zwykłych rezolucji[31].