Przez głosowanie zmierza się do udzielenia inwestytury parlamentarnej rządowi in spe, który jeszcze nie ist­nieje, a który dopiero ma powstać. Z formalnego punktu widzenia dysponentem inwestytury jest premier, otrzymujący automatycznie legitymację do uformowania własnego gabinetu. Jego rola w tym procesie sta­je się kluczowa, co automatycznie redukuje udział parlamentu. Jest to, moim zdaniem, wystarczający po­wód, by instytucję konstruktywnego wotum nieufności postrzegać jako rozwiązanie akcentujące konstytu­cyjne stanowisko ustrojowe premiera i w efekcie wyraźnie korespondujące z logiką rządów kanclerskich; zob. E. Gdulewicz, R. Mojak, Rola ustrojowa i struktura organizacyjna Rady Ministrów, [w:] Ustrój i struk­tura aparatu państwowego i samorządu terytorialnego, red. W. Skrzydło Warszawa 1997, s. 153.9 Konstytucja Hiszpanii z 27 grudnia 1978 r., <http://www.congreso.es/portal/page/portal/Congreso/Congreso/Hist_Normas/ConstEsp1812_1978/Const19 8>, dostęp: 16.12.2013 r.10 Konstytucja Węgier z 25 kwietnia 2011 r., <http://www.parlament.hu/angol/the_fundamental_law_of_hungary_consolidated_interim.pdf>, dostęp: 16.12.2013 r.  11   Konstytucja Republiki Słowenii z 23 grudnia 1991 r., <http://www.dz-rs.si/wps/portal/en/Home/PoliticniSistem/UstavaRepublikeSlovenije>, dostęp: 16.12.2013 r.12  Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.).13  Konstytucja Belgii z 14 lutego 1994 r., <http://www.dekamer.be/kvvcr/pdf_sections/publications/constitution/GrondwetFR.pdf>, dostęp: 16.12.2013 r. Poza państwami europejskimi instytucję konstruktywnego wotum nieufności przyjęto także w Izraelu i Lesoto; zob. W. Ismayr, Die politischen Systeme Westeuropas im Vergleich, [w:] Die politischen Systeme Westeuropas. 4. aktualiesierte und uberarbeitete Aufl age, red. W. Ismayr, Wiesbaden 2009, s. 24.