4.       We wszystkich państwach decyzja w sprawie uchwalenia konstruktywnego wo­tum nieufności należy wyłącznie do pierwszej izby parlamentu. Cechą wspólną tej in­stytucji jest także przebieg postępowania związanego z procedowaniem wniosku, roz­ciągający się na cztery zasadnicze stadia: a) złożenie wniosku na ręce przewodniczącego izby; b) okres konsultacji politycznych; c) rozpatrzenie wniosku przez parlament; d) od­wołanie rządu — przy sprzyjającej temu większości parlamentarnej — i wyłonienie no­wego premiera.

5.   Poszczególni ustrojodawcy odmiennie określają liczbę podpisów poselskich wymaganych w celu skutecznego zgłoszenia wniosku w sprawie konstruktywnego wo­tum nieufności. Jest to pierwsza trudność, którą parlament musi sforsować, by sku­tecznie uruchomić całą procedurę. W RFN wniosek taki składa grupa co najmniej 1/4 deputowanych lub frakcja parlamentarna; w Polsce, Hiszpanii, Słowenii, Belgii 1/10 posłów, zaś na Węgrzech 1/5 deputowanych. W żadnym przypadku obowiązują­ce przepisy nie określają dopuszczalnej liczby wniosków. W treści dwóch regulami­nów: polskiego i hiszpańskiego, pojawia się natomiast regulacja wskazująca na to, ja­kie kroki należy podjąć, jeśli na ręce przewodniczącego izby wpłynie więcej niż jeden wniosek. Otóż zarówno przepisy polskie, jak i hiszpańskie statuują w tym zakresie za­sadę, w myśl której zgłoszone jednocześnie wnioski poddaje się rozpatrzeniu łącznie. W Polsce następuje to jednak — dodajmy — na mocy przepisów prawa obligujących marszałka do podjęcia określonej decyzji (art. 115 rS²¹, w Hiszpanii natomiast o łącz­nym rozpatrzeniu wniosków rozstrzyga przewodniczący Zgromadzenia, który wcześ­niej przeprowadza w tej sprawie obligatoryjne konsultacje z Radą Rzeczników (sec. 177 ust. 3 regulaminu Kongresu)²². Samo głosowanie nad wnioskami, według re­gulaminów obu parlamentów, przebiega oddzielnie, według kolejności zgłoszenia.