7. Tylko w dwóch przypadkach ustrojodawcy ograniczają parlamentarzystom swobodę zgłaszania kolejnych wniosków o wotum nieufności. Rozwiązania tego typu mają na celu wprowadzenie swoistej tarczy ochronnej, uniemożliwiającej opozycji zbyt częste nękanie rządu propozycjami jego odwołania. U ich podstawy leży przeko­nanie o konieczności zapewnienia państwu stabilności rządzenia, choć wydaje się, zważywszy na występujące w praktyce ustrojowej tendencje, że są one nieco na wy­rost. Najbardziej restrykcyjna w tym zakresie jest regulacja zawarta w konstytucji pol­skiej. W myśl art. 158 ust. 2 ustawy zasadniczej z 1997 r. powtórny wniosek może być zgłoszony nie wcześniej niż po upływie 3 miesięcy od dnia zgłoszenia poprzedniego wniosku³¹. Wcześniejsze wniesienie wniosku do laski marszałkowskiej jest możliwe tylko wówczas, jeżeli wystąpi z nim co najmniej 115 posłów. Krótszy okres na złoże­nie kolejnych wniosków przewidziano natomiast w konstytucji hiszpańskiej. Zgodnie z jej postanowieniami, w przypadku nieprzyjęcia przez Kongres wniosku o wyrażenie wotum nieufności, jego sygnatariusze nie mogą wystąpić z nowym wnioskiem pod­czas tej samej sesji (art. 113 ust 4 konstytucji).

8. Przepisy żadnego z państw nie określają wymogów, jakie powinna spełniać osoba, wskazywana we wniosku w charakterze następcy urzędującego premiera. W doktrynie prawa konstytucyjnego zaznacza się jedynie, iż niedopuszczalny jest po­nowny wybór tego samego premiera³². Pozwala to przyjąć, że parlamentarzyści for­mułujący wniosek mają dużą swobodę wyboru typowanego kandydata, przy czym nie muszą nawet sugerować się tym, by piastował on mandat deputowanego parlamentu. Nie ulega natomiast wątpliwości, że osoba objęta wnioskiem musi uprzednio wyrazić zgodę na swoje kandydowanie. Przepisy prawne żadnego z analizowanych państw nie przewidują wprawdzie expressis verbis konieczności wyrażania takiej zgodny, jednak z oczywistych przyczyn należy przyjąć tezę o prawnym domniemaniu jej istnienia³³.

Obowiązujące unormowania nigdzie nie dają jasnej odpowiedzi na pytanie, co się dzieje, jeżeli wskazany we wniosku kandydat zrezygnuje lub umrze jeszcze przed prze­prowadzeniem głosowania wniosku w izbie. Nie ma także regulacji wprost dotyczącej tego, jakie będą skutki rezygnacji lub śmierci kandydata, które nastąpią po zapadnięciu uchwały wyrażającej rządowi wotum nieufności. Oba warianty rodzą komplikacje na­tury prawnej, dlatego warto poddać je bardziej wnikliwej analizie.