Trybunał w Strasburgu podkreślił, że skarżący, któremu prawo do kontaktu z córką bezspornie przysługiwało z mocy orzeczenia, z powodu niestosowania się jego byłej żony do decyzji sądu, pięciokrotnie złożył wniosek o ukaranie jej grzywną. Chociaż działanie skarżącego umożliwiło władzom krajowym zastosowanie instrumentów przewidzianych w Kodeksie postępowania cywilnego, to jednak grzywny w niewielkich wysokościach okazały się nieskuteczne. Nie doprowadziły one do uzyskania pożądanego skutku, zaś władze nie wykorzystały dalszych środków przymusu. Ponadto, jak zauważył Trybunał, składane przez skarżącego wnioski do sądu o zastosowanie grzywien nie były rozpoznawane przez sądy niezwłocznie.

ETPCz skonkludował, że niska dolegliwość zastosowanych grzywien oraz opóźnienia w toku postępowania stanowiły ważne czynniki przesądzające o nieskuteczności odpowiednich instytucji krajowego porządku prawnego. Ponadto, opóźnienia w rozpatrywaniu wniosków skarżącego mogły w sposób nieodwracalny wpłynąć na więź emocjonalną łączącą skarżącego z jego małoletnią córką. Trybunał podkreślił przy tym, iż w sytuacji, gdy skarżący był przez dłuższy czas pozbawiony kontaktu z córką przebywającą pod opieką matki, która próbowała negatywnie nastawić ją do ojca, wnioski skarżącego powinny być potraktowane priorytetowo. Wprawdzie zadanie sądów krajowych było utrudnione ze względu na napięte relacje pomiędzy rodzicami dziecka, jednakże brak tej współpracy nie stanowił okoliczności zwalniającej władze krajowe z pozytywnych zobowiązań wynikających z art. 8 Konwencji. Powyższa okoliczność nakłada raczej na władze obowiązek podjęcia środków, które doprowadziłyby do pogodzenia konkurencyjnych interesów stron, z uwzględnieniem wartości nadrzędnej, jaką jest dobro dziecka.

Zaangażowanie właściwe

Jako przykład dobrych praktyk w realizacji praw rodzica, powołać można działania władz krajowych wskazane przez Trybunał w wyroku w sprawie Wojciech Nowak przeciwko Polsce, w założeniu mające ułatwić wykonywanie prawa skarżącego do kontaktów z synem. Pozytywnie Trybunał ocenił sytuację, w której w latach 1996-1997 funkcjonariusze policji 12 razy interweniowali, ułatwiając dostęp skarżącego do dziecka, zaś kolejne wizyty w latach 1998-1999 odbyły się również dzięki pomocy policjantów.

Na kanwie tej sprawy Trybunał podkreślił, że trudności w zaaranżowaniu kontaktów ojca z dzieckiem wynikały w znacznej mierze ze wzajemnej niechęci obojga rodziców, jak również z nastawienia samego dziecka. W takiej sytuacji, w ocenie ETPCz, istotnym czynnikiem będzie również uwzględnienie woli samego dziecka – pod warunkiem, że jest ono dojrzałe do podjęcia samodzielnej decyzji co do swoich kontaktów z rodzicem.