14 listopada 1978 roku powstał jeden z pierwszych niezależnych, by użyć współczesnej terminologii, think tanków – Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość. Rodził się w warunkach kruszącego się, choć na pozór beznadziejnie zabetonowanego systemu, obok powstających i prowadzących żywą działalność polityczną i społeczną ugrupowań politycznych (KOR, ROPCiO, KPN, SKS, WZZ), społecznych i naukowych (Towarzystwo Kursów Naukowych) jako rodzaj wyzwania dla troszczącej się o przyszłość kraju polskiej elity intelektualnej.

Czasy były niespokojne, minęły ledwie dwa lata od fali strajków, które zapoczątkowały burzliwy rozwój – jak to nazywano – społeczeństwa równoległego. Władza przestała sobie radzić z gospodarka, długi zaczęły ją przytłaczać, w Watykanie pojawił się nieoczekiwanie polski papież, robotników nie spacyfikowano, a tu jeszcze ta niesforna inteligencja, której liczni przedstawiciele już się nie bali...

Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość powstało pod egidą Kolegium Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej i od początku było ciałem w pełni społecznym, bez struktury i statutu, skupiającym ok. 200 współpracujących z opozycją demokratyczną przedstawicieli inteligencji. Reprezentowali oni różne orientacje ideowe - byli wśród nich zarówno członkowie PZPR jak i działacze katoliccy.

W skład konserwatorium wchodził tzw. Zespół Usługowy z między innymi Stefanem Bratkowskim, Kazimierzem Dziewanowskim, Janem Malanowskim, Klemensem Szaniawskim, Andrzejem Wielowieyskim, Andrzejem Zakrzewskim, Witoldem Zalewskim. Z zespołem współpracowali także socjolog Jan Strzelecki i prawnik Jerzy Stembrowicz.

Większość uczestników DiP miała w swojej biografii okresy obywatelskiej, niezależnej aktywności: w Październiku' 56, w Klubie Krzywego Koła, w Marcu' 68 i w różnego rodzaju inicjatywach społecznych i politycznych, pojawiających się z upływem lat 70.

Pierwszy raport nosił tytuł - "O stanie Rzeczypospolitej i drogach wiodących do jej naprawy" i ukazał się w 1979 r. Była to synteza dokonana na podstawie ankiety przeprowadzonej wśród 50 fachowców. W pierwszej części opisano przejawy kryzysu w PRL-u a w drugiej przedstawiono propozycje niezbędnych reform, jednak nie wymagających zmian ustrojowych. Wskazywano m.in. na szkodliwą ingerencję partii w kompetencje administracji, działające wewnątrz PZPR konkurencyjne grupy interesu, instrumentalne wykorzystywanie prawa. Krytykowano chaos w obszarze ekonomii i gospodarki, pozorne działania, powszechne pijaństwo i upadek etyki pracy.