Zbudowano dwa wskaźniki złożone – „wskaźnik dobrego samopoczucia” i „wskaźnik złego samopoczucia”. Za osoby o dobrym samopoczuciu uznano takie, które w ciągu czterech tygodni czuły się przynajmniej przez większość dni szczęśliwe, spokojne i opanowane i jednocześnie nie odczuwały nigdy lub prawie nigdy zdenerwowania, zniechęcenia, nie miały chandry i nie czuły się głęboko przygnębione. Kryteria te spełniało ok. 37% respondentów. Za osoby o złym samopoczuciu uznano takie, które doświadczyły większości (czyli przynajmniej 3 z 5) branych pod uwagę symptomów. Dotyczyło to więcej niż co dwudziestej osoby w wieku 16 lat i więcej (5,5%). Warto dodać, iż w czasie badania 66% osób deklarowało, że jest szczęśliwe.

Te Subiektywne oceny nie zawsze współbrzmią z obiektywnymi miarami jakości życia opartymi o „twarde” dane. Ale tylko na pierwszy rzut oka. Wskaźniki opracowane m.in. na podstawie badania budżetów domowych wskazują np. że:

- 36,8% gospodarstw domowych nie może zaspokoić swoich podstawowych potrzeb;
- w 9,3% gospodarstw brakuje pieniędzy na żywność;
- w  blisko 43% - nie wszyscy dorośli mogą sobie pozwolić przynajmniej na tydzień wakacji;
- 47,3% gospodarstw deklaruje brak możliwości pokrycia z własnych środków nieoczekiwanego wydatku w wysokości 1000 zł;
- 9% gospodarstw dwa lub więcej razy nie było w stanie zapłacić obowiązkowych opłat związanych z utrzymaniem mieszkania;
- 23,4% ma złe warunki sanitarne: nie ma ciepłej wody lub ustępu spłukiwanego wodą lub łazienki;
- blisko co piąte (ok. 19%) narzeka na zbyt małe mieszkanie;
- 7,4% osób żyło w gospodarstwach domowych o wydatkach poniżej granicy ubóstwa skrajnego czyli minimum egzystencji (konsumpcja niższa od tego poziomu prowadzi do biologicznego wyniszczenia).