Pierwszą wypowiedzią Sądu Konstytucyjnego na ten temat była uchwała z dnia 23 września 2009 r. (sygn. PL. US 14/2006). W uchwale Sąd stwierdził, że Prezydent Republiki Słowackiej, wykonując swoją kompetencję zgodnie z art. 102 ust. 1 lit. h konstytucji, ocenia, czy zaproponowany przez rząd kandydat na stanowisko zastępcy prezesa Narodowego Banku Słowacji, na którą to kandydaturę wyraziła zgodę Rada Narodowa Republiki Słowackiej, zgodnie z § 7 ust. 2 ustawy nr 566/1992 o Narodowym Banku Słowacji, spełnia wymagania niezbędne do zajmowania tego stanowiska, zgodnie z § 7 ust. 4 tej ustawy. Jeśli prezydent stwierdzi, że przedstawiony mu kandydat nie spełnia tych warunków, nie uwzględnia wniosku rządu. Sąd zwrócił uwagę, że ze względu na sposób wykonywania można wyróżnić dwie grupy konstytucyjnych kompetencji prezydenta. Pierwsza obejmuje kompetencje uzależnione od przedstawienia prezydentowi wniosku innego podmiotu, np. mianowanie sędziów czy prokuratora generalnego (kompetencje związane).

Do drugiej należą kompetencje wykonywane według własnego uznania, np. powołanie trzech członków Rady Sądownictwa Republiki Słowackiej. Do tzw. kompetencji związanych należą także te, które wymagają kontrasygnaty premiera albo właściwego ministra. Sąd odrzucił argumentację rządu, że w przypadku powoływania wiceprezesa Narodowego Banku Słowacji działanie prezydenta ma charakter wyłącznie ceremonialny. Kompetencja nominacyjna prezydenta i jego autonomiczny udział w mianowaniu kandydata daje — zdaniem Sądu Konstytucyjnego — gwarancję niezawisłości prezesa albo wiceprezesa banku. Sąd przypomniał, że zasada legalizmu władzy państwowej oznacza, że każdy organ władzy publicznej sam określa nie tylko to, jaką przyjmie podstawę prawną własnego działania, ale także, w jaki sposób dokona jej wykładni w zgodzie z zasadami państwa prawnego. Obowiązek oceny spełnienia ustawowych przesłanek, jeśli chodzi o pełnienie urzędu wiceprezesa Narodowego Banku Słowacji, spoczywa na rządzie, prezydencie i Radzie Narodowej. Głosowanie na danego kandydata odbywające się w Radzie Narodowej jest dla niej wiążące, ale już nie dla prezydenta, który sam może zbadać, czy proponowana osoba spełnia warunki z § 7 ust. 4 ustawy. W konsekwencji, gdyby prezydent uznał, że wymogi te nie zostały spełnione, może odmówić uwzględnienia wniosku. Ocenianie kandydatów nie może być jednak arbitralne, nie może być też dokonywane według kryteriów politycznych. Sąd uznał, że prezydent musi przekonująco uzasadnić swój pogląd, a ponadto musi kierować się dokonaną przez Sąd Konstytucyjny i inne sądy wykładnią przesłanek relewantnych dla danej sprawy.