Rozwinięcie tego stanowiska nastąpiło w uchwale Sądu Konstytucyjnego z dnia 24 października 2012 r. (sygn. PL. US 4/2012-77), w której Sąd stwierdził, że prezydent powinien odnieść się do wniosku Rady Narodowej o mianowanie prokuratora generalnego i w odpowiednim terminie mianować albo odmówić mianowania prokuratora generalnego. Odmowa mianowania może nastąpić wyłącznie z powodu: naruszenia procedury wyboru kandydata przedstawionego prezydentowi do mianowania; niespełnienia przez kandydata ustawowych przesłanek sprawowania funkcji; pojawienia się okoliczności dotyczącej kandydata, która rodzi uzasadnione wątpliwości co do możliwości sprawowania przez niego urzędu bez obniżenia autorytetu konstytucyjnej funkcji lub organu albo gdyby jego mianowanie nie gwarantowało prawidłowego działania organów konstytucyjnych (art. 101 ust. 1 konstytucji). Sąd zastrzegł także, że prezydent jest zobowiązany podać powody odmowy mianowania (co wynika z zasady transparentności działania władz publicznych) i - co więcej - nie mogą one być arbitralne. Sąd przy tej okazji wskazał obiter dictum, że w przypadkach, gdy konstytucja przewiduje współdziałanie prezydenta i parlamentu przy podejmowaniu określonego rozstrzygnięcia, jego skuteczność zależy od wspólnej zgody obu tych organów.

Z kolei w wyroku z 4 grudnia 2014 r. Sąd Konstytucyjny stwierdził naruszenie przez prezydenta prawa podmiotowego J. Centesa do równego dostępu do funkcji publicznych, wynikające z niemianowania go na stanowisko prokuratora generalnego. W kontekście problematyki mianowania sędziów konstytucyjnych istotne znaczenie mają poniższe ustalenia Sądu. Po pierwsze, Sąd Konstytucyjny nawiązał do koncepcji tożsamości konstytucyjnej i zaliczył do niej parlamentarny system rządów, który nadaje określone znaczenie kompetencjom wszystkich organów, w tym prezydenta. Sąd podkreślił, że musi przeciwstawiać się wszelkim próbom ekstensywnego wykorzystywania kompetencji, jeśli zmierzają one do podważenia istoty parlamentarnego systemu rządów, a tym samym tożsamości konstytucji.
Po drugie, Sąd Konstytucyjny odrzucił argumentację prezydenta, którą uzasadnił odmowę mianowania prokuratora generalnego. W szczególności powodem nie- mianowania nie może być krytyczna ocena sposobu postępowania partii politycznych w parlamencie i zachowania poszczególnych jej członków, zwłaszcza gdy konstytucja przewiduje wybór przez Radę Narodową, a zatem gdy powierza ciału politycznemu wskazanie kandydata na prokuratora generalnego. Zdaniem Sądu, takie działanie mogłoby prowadzić do stosowania przez prezydenta kryterium polityczności wyboru. Prezydent nie może więc odmawiać nominowania funkcjonariusza publicznego, uznając go za niewiarygodnego z tego powodu, że sam wybór przebiegał w atmosferze politycznego sporu. „Stosowność” wyboru nie może być przesłanką odmowy mianowania. Sąd uznał też, że powodem niemianowania nie mogą być wypowiedzi kandydata na prokuratora generalnego, w których krytykuje on prezydenta.