W uzasadnieniu tych postanowień prezydent zaznaczył, że na podstawie załączonego życiorysu, opinii organu pomocniczego, własnej wiedzy, kandydaci przedstawieni mu do mianowania na sędziów Sądu Konstytucyjnego nie spełniają warunków ich mianowania. W szczególności prezydent stwierdził, że żaden z załączonych dokumentów nie potwierdza, że kandydaci w swej dotychczasowej działalności zawodowej lub naukowej zajmowali się teoretycznymi lub praktycznymi aspektami sądownictwa konstytucyjnego oraz prawa konstytucyjnego, a z przebiegu ich dotychczasowej kariery prawniczej nie wynika, by wyróżniali się wiedzą prawniczą. Mianowania kandydatów nie rekomendował też organ pomocniczy, z którego opinią prezydent w całości zgodził się.

Pięcioro odrzuconych kandydatów wystąpiło do Sądu Konstytucyjnego ze skargami konstytucyjnymi. W postępowaniu przed Sądem Konstytucyjnym prezydent za-prezentował stanowisko w sprawie. Podkreślił w nim m.in., że wykładnia art. 134 ust. 2 i art. 102 ust. 1 lit. s konstytucji umożliwia odmowę mianowania sędziów konstytucyjnych. Zdaniem prezydenta, istnieje znaczne podobieństwo między sfomułowaniami przywołanych przepisów z art. 150 konstytucji przewidującymi kompetencję nominacyjną prokuratora generalnego. W ocenie prezydenta wykładnia konstytucji w zakresie mianowania tego organu przez prezydenta zawarta w uchwale o sygn. PL.US 4/2012-77 znajduje zastosowanie do mianowania sędziów konstytucyjnych (ze względu na „identyczne parametry konstytucyjne”) i pozwala nie tylko odrzucić jednego z dwóch kandydatów na każde stanowisko sędziowskie, ale także odrzucić większość lub nawet wszystkich kandydatów na sędziów konstytucyjnych.

Prezydent uznał za konieczne odniesienie się do zakresu swojej kompetencji nominacyjnej i podkreślił, że jego decyzje nie były arbitralne i miały podstawę w art. 2 ust. 2 konstytucji stanowiącym o działaniu na podstawie i w granicach prawa. Prezydent wyjaśnił ponadto, że konstytucja nie daje jednoznacznej odpowiedzi, jak rozumieć art. 134 ust. 2 stanowiący o mianowaniu sędziego Sądu Konstytucyjnego i dlatego należało posłużyć się analogią do przepisów zawartych w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej [dalej: TfUE]. Na mocy art. 255 TfUE ustanawia się komitet, którego zadaniem jest opiniowanie kandydatów do wykonywania funkcji sędziego i rzecznika generalnego w Trybunale Sprawiedliwości i Sądzie przed ich mianowaniem przez rządy państw członkowskich zgodnie z art. 253-254. Komitet składa się z siedmiu osób wybranych spośród byłych członków Trybunału Sprawiedliwości i Sądu, członków krajowych sądów najwyższych i prawników o uznanej kompetencji, przy czym jedną z kandydatur proponuje Parlament Europejski. Prezydent zadecydował więc o powołaniu takiego zespołu w celu wyboru najlepszych kandydatów, zwrócił też uwagę na to, że podobne zespoły funkcjonowały w czasie prezydentur Vaclava Havla i Rudolfa Schustera. Praktyka konstytucyjna Słowacji potwierdza więc zasadność i przydatność powoływania ciał doradczych dla prezydenta.
Prezydent zauważył, że ocena kandydatów na sędziów musi odnosić się do ich wiedzy, znajomości prawa i orzecznictwa sądowego. Zdaniem prezydenta, ocena przydatności kandydata na sędziego Sądu Konstytucyjnego polega na weryfikacji jego kwalifikacji zawodowych i osobistych niezbędnych do wykonywania obowiązków, których realizacja wymaga znajomości prawa konstytucyjnego, orzecznictwa konstytucyjnego, orzecznictwa europejskiego wymiaru sprawiedliwości, a w szczególności orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości UE, a także osobistego doświadczenia związanego z wymiarem sprawiedliwości (np. przed sądami międzynarodowymi, sprawowanie funkcji asystenta w sądzie konstytucyjnym). Przydatność kandydata może też wynikać z doświadczenia w określonej dziedzinie prawa.