Problemy w praktyce dotyczą ponadto tzw. wyroków zakresowych. TK kwestionuje w nich zgodność z Konstytucją przepisu tylko w określonym zakresie (określonej części). Niektóre tzw. wyroki zakresowe przybierają postać tzw. wyroków interpretacyjnych. Na tle art. 190 ust. 1 Konstytucji w nauce prawa pojawiły się głosy uznające wyroki interpretacyjne za wyjście przez TK poza zakres konstytucyjnie przyznanych mu kompetencji, gdyż brak jest w Konstytucji wyraźnej dla nich podstawy prawnej[8]. W orzecznictwie SN zaobserwować można wahania dotyczące charakteru wyroków interpretacyjnych i ich praktycznego znaczenia. Składy orzekające SN lub jego organy podejmujące uchwały częściej, zwłaszcza w nowszych rozstrzygnięciach, nie akceptują wyroków interpretacyjnych TK[9]. W tej sytuacji koniecznym jest jednoznaczne rozstrzygnięcie jeżeli nie przez ustrojodawcę to przez ustawodawcę kwestii wyroków interpretacyjnych.

W nauce prawa wielu jej przedstawicieli proponuje rozszerzyć zakres przedmiotowy skargi konstytucyjnej[10]. Godny podkreślenia jest fakt niedopuszczenia przez ustrojodawcę, wzorem wielu państw demokratycznych, możliwości ochrony przy pomocy skargi konstytucyjnej przed bezczynnością organów władzy publicznej, jeśli narusza ona prawa i wolności konstytucyjne, a także przed niezgodnymi z Konstytucją wyrokami sądowymi, decyzjami administracyjnymi itp. Przedmiotem skargi nie może też być obecnie brak określonej regulacji prawnej. To ograniczenie zakresu przedmiotowego skargi konstytucyjnej jest szczególnie istotne z punktu widzenia interesów jednostki, gdyż często jej prawa naruszane są nie przez sam akt normatywny, ale przez akt jego stosowania lub nie wydanie odpowiedniej regulacji prawnej.

5/ Konieczność usprawnienia wykonywania orzeczeń TK

W Polsce brak jest kompleksowej prawnej regulacji zagadnienia wykonywania orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego. Skutkiem tego w praktyce jest brak instrumentów prawnych zapewniających efektywną realizację tych orzeczeń.
W następstwie tego stanu rzeczy częściowo lub całkowicie nie wykonanych na koniec 2012 r. pozostaje 86 orzeczeń i postanowień sygnalizacyjnych[11].