Pomijając próbę ustalania, czy określenie to ma stanowić ustawowy opis funkcji bądź zadań Trybunału oraz czy zawiera dostateczną differentia specifica w stosunku do sądów w ścisłym znaczeniu, można z przekonaniem zaaprobować tę kwalifikację. Konstytucji Rzeczypospolitej nie jest bowiem obce ani pojęcie „strzeżenia” bądź „stania na straży” określonych wartości konstytucyjnych, dotyczących zarówno państwa, jak i człowieka (por. m. in. art. 5, art. 126 ust. 2, art. 186 ust. 1, art. 208 ust. 1, art. 213 ust. 1), bez trudu też z całokształtu jej unormowania da się wyprowadzić pojęcie i wartość „porządku (ładu) konstytucyjnego”.

Natomiast zauważyć wypada pewien lapsus uzasadnienia, polegający na swoistym przeciwstawieniu dwojakich działań, należących do kognicji Trybunału, a stanowiących w istocie aspekty jednego zjawiska. Uzasadnienie podnosi, iż Trybunał Konstytucyjny obok kontroli konstytucyjności norm, wykonuje kontrolę czynności prawodawczych, czyli wykonywania kompetencji przez organy prawodawcze, w tym wywiedzionych z Konstytucji zasad poprawnej legislacji (str. 3). W rzeczywistości, kontrola hierarchicznej zgodności norm, w tym ich konstytucyjności, obejmuje wszystkie trzy aspekty: merytoryczny, kompetencyjny i proceduralny, przy czym naruszenie choćby jednego z tych wymogów, skutkuje kwalifikacją niezgodności z Konstytucją danego uregulowania niższej rangi.

Takie, całościowe (holistyczne) rozumienie kontroli konstytucyjności wynika nie tylko z obecnego unormowania (art. 42 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym – dalej: uTK ) oraz praktyki orzeczniczej Trybunału, ale i z samego opiniowanego projektu ustawy. Mianowicie, z przepisów projektu dotyczących określenia zakresu zaskarżenia (art. 51 ust. 2) i przedmiotu zarzutu (kompetencja do wydania aktu normatywnego lub tryb jego wydania – tzw. „czynność prawodawcza” oraz treść aktu normatywnego lub jego części - art. 51 ust. 3), a także z określenia przedmiotu rozstrzygnięcia Trybunału, który może stanowić czynność prawodawcza lub treść aktu normatywnego albo jego części (art. 102).