We właściwym terminie ustawodawca wykonał natomiast inny wyrok, który również dotyczył określenia stawek opłaty – chodziło o opłatę za przechowanie towaru w depozycie prowadzonym przez organ celny wówczas, gdy towar został zajęty w celu ustalenia oraz uregulowania jego sytuacji¹². Także w tej sprawie ustawodawca naruszył konstytucyjny obowiązek wyłączności regulacji ustawowej w dziedzinie prawa daninowego. Odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnych przepisów służyło uniknięciu powstania w prawie luki uniemożliwiającej pobieranie wskazanej opłaty.

Rozstrzygnięcia analogiczne do dwóch wspomnianych przed chwilą zapadły także w wyroku w sprawie opłat za czynności za prowadzenie państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego¹³ oraz w wyroku w sprawie opłaty za dozór techniczny związany z eksploatacją urządzenia¹⁴ – w obu wypadkach doszło do naruszenia zasad wydawania rozporządzeń, a w pierwszym – także do naruszenia zasady wyłączności ustawy. W wyroku w sprawie opłat za czynności związane z prowadzeniem państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Trybunał zaznaczył, że jako takie wskazane opłaty nie budzą wątpliwości; wadliwa konstytucyjnie jest tylko ich pewna regulacja. W tej sprawie Trybunał odroczył termin utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnego przepisu po to, by uniknąć powstania luki konstrukcyjnej, a ściśle – sytuacji, w której w systemie prawa brakowałoby reguł dokonywania czynności konwencjonalnej, do której podmioty korzystające z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego są zobowiązane. Ponadto natychmiastowa utrata mocy obowiązującej przez niekonstytucyjny przepis skutkowałaby zakłóceniem poboru opłat. Celem odroczenia było również zapewnienie ustawodawcy czasu na ustanowienie odpowiednich reguł intertemporalnych – takich, które pozwoliłyby na maksymalne przywrócenie stanu konstytucyjności. Chciałbym zwrócić Państwa szczególną uwagę na ten ważny, a nierzadko przez ustawodawcę zaniedbywany problem prawa międzyczasowego po wyroku Trybunału.