W dalszej kolejności, Krajowa Rada Sądownictwa zauważa, że projektodawca zdecydował się obszernie uregulować sprawy związane z zapleczem organizacyjnym Trybunału Konstytucyjnego. Dotychczas rozwiązania w tym zakresie sprowadzały się w zasadzie do jednego przepisu ustawy (rozwijanego w aktach wewnętrznych wydawanych przez organy Trybunału, w tym statutu Biura Trybunału Konstytucyjnego). Tymczasem projektodawca, jak wskazuje w uzasadnieniu, ma na celu modyfikację struktury administracyjnej Trybunału i przekształcenie Biura Trybunału w dwie wyodrębnione „jednostki organizacyjne działające w Trybunale” – Kancelarię Trybunału i Biuro Służby Prawnej Trybunału. Zdaniem autora uzasadnienia, nowa struktura nawiązuje do zaplecza Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Takie twierdzenie wydaje się jednak polegać na nieporozumieniu. Sąd Najwyższy i Naczelny Sąd Administracyjny są sądami najwyższymi we właściwych sobie pionach wymiaru sprawiedliwości, sprawują nad nimi nadzór judykacyjny w trosce o jednolitość i odpowiedni poziom orzecznictwa, a częściowo (NSA) również nadzór administracyjny. Zadania i kompetencje Trybunału Konstytucyjnego w żaden sposób nie przystają do istoty funkcjonowania sądów najwyższych, wobec czego szukanie w tym miejscu analogii jest niezrozumiałe i nieskuteczne. Należy także zauważyć, że rozdział 3 projektu, w którym zawarto opiniowane przepisy, ma charakter nadmiernie szczegółowy. Z nieznanych przyczyn, projektodawca chce w sposób sztywny uregulować już na poziomie ustawy strukturę organu, którego podstawową domeną jest niezależność i odrębność od innych władz, w tym od władzy ustawodawczej. Szczegółowość regulacji ustawowej w tym zakresie jest niespotykana nie tylko w odniesieniu do podawanych za przykład jednostek Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, ale również w odniesieniu do urzędów obsługujących organy władzy ustawodawczej, wykonawczej czy samorządu terytorialnego. Uchwalenie tych przepisów w obecnym kształcie blokuje możliwość dostosowania zaplecza organizacyjnego Trybunału do zmieniającej się rzeczywistości bez każdorazowej interwencji ustawodawcy. Uzależnia się tym samym prawidłowość codziennego funkcjonowania Trybunału od woli większości politycznej. Przepisy komentowanego rozdziału 3 projektu zasługują również na krytykę ze względu na zastosowaną technikę legislacyjną, choćby z uwagi na liczne powtórzenia.