Inny z kolei przepis jest typowym przykładem wyrażania w nowych przepisach utrwalonej praktyki (i dlatego jest tu prezentowany jako swego rodzaju przykład bu­dowania nowej ustawy na bazie doświadczenia). Dotyczy praktyki wyznaczania sę­dziów do danego składu orzekającego. W ustawie wskazuje się (art. 45 ust. 1), że sę­dziów do poszczególnych składów wyznacza prezes TK zgodnie z alfabetyczną listą sędziów (to nowy przepis, ale nie będzie to nowa praktyka), biorąc pod uwagę nie tyl­ko, jak nakazywała poprzednia ustawa, kolejność wpływu spraw, ale też ich rodzaj i liczbę (co było stosowane — jak wspomina jeden z byłych sędziów — zgodnie z za­wiłym, ale sprawiedliwym algorytmem). Tak szczegółowe określenie warunków wy­maga jednak wyjątku, a więc przepisu pozwalającego na odstępstwo od wymienio­nych kryteriów i w ust. 2 właśnie się ono znajduje. Pozwala, aby w uzasadnionych przypadkach (zwłaszcza wymienionych) prezes mógł wyznaczyć sędziego sprawoz­dawcę odstępując od tych zasad.

Trudno dokonać analizy wszystkich nowych czy zmodyfikowanych przepisów pro­ceduralnych, jakie znalazły się w uchwalonej ustawie o TK, niektóre można tylko za­sygnalizować. Należy do nich np. sprawa uczestników postępowania (art. 56). W tym zakresie w ustawie bardziej szczegółowo wymienia się uczestników i precyzyjniej wią­że ich obecność i obowiązki z określonym rodzajem postępowania. Na uwagę zasłu­guje poszerzenie uprawnień RPO, który może zgłosić udział w każdym postępowaniu z wyjątkiem orzeczeń prewencyjnych, a nie tylko jak poprzednio w sprawach skargi konstytucyjnej, a także RPD — w sprawach wszczętych na wniosek RPO i w spra­wach skarg, jeśli dotyczą praw dziecka.