Żeby nie być gołosłownym podam przykład konkretnego postanowienia Trybunału dotyczącego charakteru prawnego aktów prawa miejscowego. Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się o tym „hybrydowym” charakterze wprost. Mianowicie w postanowieniu SK42/02 wręcz pojawiło się stwierdzenie, że miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego są aktami o szczególnym charakterze. Ale, na czym ta szczególność ma polegać? I tu cytuję: „…mieszczą się one między klasycznymi aktami normatywnymi a klasycznymi aktami indywidualnymi, związanymi ze stosowaniem prawa”. Rozporządzenie Rady Ministrów i akty prawa miejscowego z punktu widzenia struktury treści są bardzo podobne, bo w jednym i drugim rozporządzeniu mamy do czynienia z przesądzeniami dotyczącymi konkretnych obiektów lub konkretnych funkcji. I stąd się pojawia tendencja do tego, żeby traktować je jako akty stosowania prawa. Moim zdaniem, to jest głęboki systemowy błąd. I to błąd, który może powodować w przyszłości rozmaite, wykluczające się wzajemnie rozstrzygnięcia.

Nie uzurpując sobie patentu na słuszność zmuszony jednak jestem bronić poglądu, że  obecna sytuacja w omawianej kwestii prowadzi wprost do niebezpieczeństwa rozejścia się jednolitej linii i niespójności orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w przyszłości. Ze wszystkimi tegoż – prawnymi, społecznymi i gospodarczymi konsekwencjami.

Truizmem jest, że samorząd terytorialny, jest bardzo żywym organizmem, żywą tkanką społeczną, znajdującą się w stanie ciągłych przemian. Definiuje  przecież żyjącą hic et nunc społeczność zamieszkującą na danym terenie, wspólnotę mającą cechy podmiotowości publiczno-prawnej, jakkolwiek byśmy tę wspólnotę rozumieli. W trakcie orzekania w latach minionych często Trybunał Konstytucyjny stykał się właśnie z tymi konsekwencjami „faktyczności” i takiej zindywidualizowanej, związanej z funkcjonowaniem konkretnej gminy okoliczności.