Kolejną grupę stanowią sprawy funkcjonowania władz publicznych. Wśród rozstrzygnięć z ubiegłego roku w sprawach ustrojowych, kluczowy był wyrok w sprawie kompetencji Ministra Sprawiedliwości do sprawowania nadzoru nad działalnością administracyjną sądów. Zasada niezależności władzy sądowniczej nie oznacza jej całkowitego odseparowania od innych władz. Nie wyklucza w sposób absolutny jakiegokolwiek rodzaju ingerencji pozostałych władz. Bezwzględnie niedopuszczalne pozostaje ingerowanie w działalność sądów polegającą na sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości tam, gdzie sędziowie są niezawiśli. Nie ma zatem konstytucyjnych przeszkód, aby powierzyć Ministrowi Sprawiedliwości pewne określone kompetencje w zakresie nadzoru nad administracyjną działalnością sądów. Niezbędne w takim wypadku jest jednak zapewnienie organom władzy sądowniczej w tym obszarze instrumentów prawnych, które gwarantują zrównoważenie pozycji władzy wykonawczej i sądowniczej oraz pozwalają na weryfikację niektórych środków nadzorczych podjętych przez Ministra. (wyrok z 7 listopada 2013 r., K 31/12). W innym wyroku Trybunał Konstytucyjny orzekł, że z konstytucyjnego punktu widzenia dopuszczalne jest ustawowe upoważnienie ministra sprawiedliwości do dokonania – w drodze rozporządzenia – zmian w strukturze jednostek wymiaru sprawiedliwości, polegających na utworzeniu lub likwidacji konkretnych sądów, o ile upoważnienie ustawowe zawierać będzie szczegółowe wytyczne, którymi związany będzie minister przy dokonywaniu reorganizacji (wyrok z 27 marca 2013 r., K 27/12).

Kolejną grupą istotnych wyroków Trybunału były rozstrzygnięcia w sprawach naruszeń procedury przy tworzeniu prawa.

Przedmiotem kontroli w znacznej liczbie spraw rozpatrywanych przez Trybunał są w dalszym ciągu – to jest never ending story - uchybienia podstawowym zasadom poprawnej legislacji. Problem ten corocznie, bez istotnego efektu, był już sygnalizowany nie tylko przez Trybunał, ale także przez sądy występujące do Trybunału z pytaniami prawnymi oraz przez Rzecznika Praw Obywatelskich. Rzetelna legislacja stanowi wartość konstytucyjną, której poszanowanie wpływa na pogłębienie zaufania obywateli do państwa i prawa. Zachowania wysokiego poziomu staranności wymaga konstruowanie rozwiązań prawnych szczególnie w dziedzinie prawa podatkowego. Ustawodawca nie może kreować instytucji prawnych stwarzających jedynie pozór ochrony interesów obywateli, jak to było przy zwolnieniu z podatku spadkowego (wyrok z 4 czerwca 2013 r., P 43/11). Ratio legis przyznania prawa do zwolnienia z podatku była ochrona interesów osób najbliższych spadkodawcy. Jednakże wprowadzenie miesięcznego terminu na dokonanie zgłoszenia nabycia własności rzeczy i praw majątkowych w drodze dziedziczenia uniemożliwiało faktyczne skorzystanie z uprawnienia.