Konstytucja nakłada na władze publiczne obowiązek sprawowania szczególnej opieki nad osobami niepełnosprawnymi, a także ich aktywizacji zawodowej (przede wszystkim przez przysposobienie do pracy). Określając status prawny pracowników niepełnosprawnych ustawodawca musi uwzględnić ich słabszą pozycję w społeczeństwie. Standardów konstytucyjnych nie spełniało zrównanie wymiaru czasu pracy osób ze znaczną lub umiarkowaną niepełnosprawnością z osobami pełnosprawnymi. Trybunał, kontrolując wprowadzone rozwiązanie z zasadą sprawiedliwości społecznej, ocenił jego wpływ na interesy osób niepełnosprawnych, pracodawców oraz społeczeństwa jako całości. Trybunał ustalił, że skutkiem wydłużenia czasu pracy zatrudnionych u nich niepełnosprawnych pracowników było przede wszystkim zwiększenie zysku przedsiębiorców. Dla osób niepełnosprawnych wydłużenie czasu pracy było niekorzystne, a niekiedy mogło stanowić zagrożenie ich zdrowia. Nie można wskazać wartości konstytucyjnej uzasadniającej zrównanie norm czasu osób niepełnosprawnych i osób pełnosprawnych, która przeważałaby nad ochroną zdrowia tych pierwszych (wyrok z 13 czerwca 2013 r., K 17/11). W kontekście relacji pomiędzy pracodawcami i pracownikami warto zwrócić uwagę także na sprawę, w której Trybunał stwierdził zgodność z Konstytucją przepisu wyznaczającego wysokość świadczenia pieniężnego wypłacanego przez pracodawcę w związku z przywróceniem pracownika do pracy. Trybunał orzekł, że Konstytucja nie wymaga określenia tego świadczenia w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu za cały okres pozostawania bez pracy, a jego ryczałtowe określenie, stanowi wyraz konstytucyjnie chronionego balansu w gospodarce opartej na wolności działalności gospodarczej kompromisu pomiędzy interesami pracowników i pracodawców (wyrok z 22 maja 2013 r., P 46/11).

Efektywna realizacja zarówno praw konstytucyjnych, jak i praw mających swoje źródło w aktach niższej rangi, wymaga właściwej ochrony sądowej. Trybunał stwierdził, że Konstytucja zapewnia dostęp do sądu także dla stron postępowania dyscyplinarnego, w tym także dla orzeczeń wydanych przez organy samorządu zawodów zaufania publicznego bez względu na charakter kary, która została wymierzona. Wyłączenie możliwości odwołania się do sądu przez lekarza weterynarii, wobec którego orzeczono w drugiej instancji karę nagany lub upomnienia jest sprzeczne ze standardem konstytucyjnym (wyrok z 2 października 2013 r., SK 10/13).