D. W uzasadnieniu projektu wskazano, że projekt „wyklucza powtórzenie postępowania (…) na kolejny wniosek Marszałka. Należy bowiem przyjąć, że ewentualne przedłużanie okresu niemożności sprawowania urzędu przez Prezydenta Rzeczypospolitej – na okres ponad 3 miesięcy, nie byłoby już <<przejściowe>> i w takiej sytuacji powinny być stosowane pozostałe rozwiązania prawne, określone w art. 131 Konstytucji” (s. 24–25).

Powyższe stanowisko nie znajduje jednak odzwierciedlenia w brzmieniu art. 120. Nie ma tam mowy o tym, że po 3 miesiącach Marszałek nie może wystąpić z kolejnym wnioskiem do TK, ani że TK nie może ponownie wydać orzeczenia.

Uważam ponadto, że taka norma byłaby niezgodna z art. 131 ust. 1 Konstytucji. Z przepisu tego nie wynika, aby wyrażone tam kompetencje Marszałka Sejmu i TK miały charakter „jednorazowy”. Poza tym, nie zawsze po upływie terminu 3-miesięcznego byłoby możliwe zastosowanie „pozostałych rozwiązań prawnych, określonych w art. 131 Konstytucji”. Opróżnienie urzędu Prezydenta na mocy uchwały Zgromadzenia Narodowego może mieć miejsce wyłącznie z powodu „trwałej niezdolności” Prezydenta do sprawowania urzędu „ze względu na stan zdrowia” (art. 131 ust. 2 pkt 4 Konstytucji). Można zaś wyobrazić sobie sytuację, gdy np. przedłużająca się niezdolność sprawowania urzędu nie ma związku ze stanem zdrowia Prezydenta, a także gdy niezdolność spowodowana stanem zdrowia nie ma charakteru trwałego, mimo że przekracza 3 miesiące. Uznanie, że TK nie może wówczas ponownie powierzyć Marszałkowi Sejmu wykonywania obowiązków Prezydenta prowadziłoby do zerwania ciągłości działania głowy państwa. Przepis art. 131 ust. 1 Konstytucji, a także implementujące go uregulowania ustawowe, mają zaś służyć wyeliminowaniu ryzyka wystąpienia takiej sytuacji.

E. Gdy chodzi o art. 120 ust. 2, to moim zdaniem projekt powinien uwzględniać sytuację, gdy zaistnieje wątpliwość lub spór co do tego, czy dany stan faktyczny rzeczywiście można uznać za „podjęcie wykonywania obowiązków” przez Prezydenta (por. W. Brzozowski, Niemożność sprawowania urzędu Prezydenta w świetle Konstytucji RP, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 2011, z. 1, s. 60). Być może rozwiązaniem byłoby przyjęcie, że postanowienie TK nie traci mocy ex lege, na skutek „zawiadomienia” Prezydenta, lecz powinno być uchylone przez TK.