Równoprawny udział w życiu społecznym migrantów, ich potomków i osób należących do mniejszości pozostaje jednym z głównych wyzwań w wielu państwach UE, a w całej Unii utrzymuje się ksenofobia i przemoc na tle rasowym wobec migrantów i uchodźców. Choć w wielu państwach członkowskich istnieją już mechanizmy i środki służące zwalczaniu takiego stanu rzeczy, niewiele wskazuje na to, by ich faktyczna skuteczność była monitorowana. Ponadto w politykach integracyjnych zaznacza się tendencja do koncentracji na kwestiach zatrudnienia i nauki języków, a rzadko zwraca się uwagę na szersze zagadnienia dotyczące włączenia społecznego, spójności społecznej, poszanowania praw człowieka czy uczestnictwa w życiu politycznym. Aby można było zmierzyć się wyzwaniami dotyczącymi stworzenia strategii włączenia społecznego dla migrantów i ich potomków, a jednocześnie zwalczać ksenofobię, nietolerancję, uprzedzenia i dyskryminację, należy zastosować skuteczniejsze metody rozwiązywania wyżej wymienionych problemów.

Kolejną grupą szczególnie zagrożoną wykluczeniem społecznym są dzieci. W czasie gdy w 2014 r. świat obchodził 25. rocznicę przyjęcia oenzetowskiej Konwencji o prawach dziecka, sytuacja wielu dzieci pozostawała niestabilna. Jak wynika z ostatnio opublikowanych danych, ubóstwem lub wykluczeniem społecznym zagrożonych jest 27,6 % dzieci w Europie, tj. ponad 26 milionów. Wiele rodzin posiadających dzieci ma trudności z regulowaniem czynszu, rat kredytów hipotecznych, rachunków za ogrzewanie, a także z zakupem przyborów szkolnych czy nawet artykułów żywnościowych. W związku z problemem ubóstwa wśród dzieci UE powinna rozważyć przyjęcie konkretnego celu dotyczącego zapobiegania ubóstwa dzieci w ramach przeglądu śródokresowego celów UE 2020. Postępy w realizacji takiego celu mogłyby być monitorowane również w ramach procesu semestru europejskiego, w celu przedstawienia zaleceń dotyczących środków zwalczania problemu ubóstwa dzieci na podstawie danych empirycznych.