W konsekwencji, Sąd Najwyższy z analizy powołanych przepisów ustawy o skardze wywiódł, iż o tym, że cały tok postępowania winien być uwzględniany przy rozpoznaniu skargi na przewlekłość przesądza wykładnia językowo-logiczna wspierana przez wykładnię systemową i funkcjonalną przepisów ustawy. Jednocześnie Sąd Najwyższy wskazał, iż skarga na przewlekłość postępowania podlega rozpoznaniu tylko w granicach podniesionych w niej zarzutów i obejmować może w całości tylko ten przebieg postępowania, który kończy się prawomocnym rozstrzygnięciem sądu.

Podejmując uchwałę Sąd Najwyższy zaznaczył, iż miał również na uwadze ugruntowane orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, wydawane w sprawach dotyczących naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 roku, ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską w dniu 19 stycznia 1993 roku (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284), w związku z nadmierną długością postępowań sądowych.

Podjęta w dniu 28 marca 2013 roku przez Sąd Najwyższy uchwała 7 sędziów, w sprawie III SPZP 1/13, będzie mieć bardzo istotne znaczenie dla późniejszej praktyki sądów powszechnych orzekających w sprawach dotyczących skarg na przewlekłość. Należy wyrazić nadzieję, że zmiana w orzecznictwie sądów polskich wykładni art. 5 ust. 1 ustawy o skardze, poprzez uwzględnianie przy ocenie wniesionych skarg na przewlekłość całego przebiegu postępowania, przyczyni się do znacznego zmniejszenia ilości skarg indywidualnych kierowanych przez polskich obywateli do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, a co za tym idzie do zmniejszenia się ilości wydawanych w tym zakresie wyroków przeciwko naszemu Państwu.
Ministerstwo Sprawiedliwości