2. Wnikliwej analizy wymaga przyjęty model pełnienia funkcji oskarżyciela publicznego przed sądami odwoławczymi przez prokuratorów wydziału II prokuratur okręgowych i apelacyjnych. Rozwiązanie to traci swoje uzasadnienie w szczególności jeżeli wejdzie w życie projektowana nowelizacja kodeksu postępowania karnego zakładająca odejście od zasadniczo rewizyjnego modelu postępowania odwoławczego. Skutecznie rozmywa ono także odpowiedzialność za prowadzone postępowanie na etapie odwoławczym. Celowe byłoby zatem albo zlikwidowanie, albo ograniczenie do niezbędnego minimum sytuacji, w których przed sądem odwoławczym występuje prokurator, który nie prowadził lub nadzorował danej sprawy. Zaletą powyższego rozwiązania byłaby także możliwość powierzenia prokuratorom wydziałów II zadań w postaci prowadzenia i nadzoru nad postępowaniami przygotowawczymi.

3. Modyfikacji wymaga przyjęty aktualnie system dystrybucji spraw pomiędzy prokuratury rejonowe i okręgowe. Głównym mankamentem jest jego podstawa, która zakłada, że selekcji rozpoznawanych spraw dokonuje się w jednostce (prokuraturze okręgowej), która ma je rozpoznawać. Biorąc pod uwagę arbitralność dokonywanego wyboru oraz oparcie go na przesłankach ujętych w postaci klauzul generalnych („sprawy o poważne przestępstwa o charakterze kryminalnym”, „sprawy o poważne przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu, przestępstwa skarbowe i inne przestępstwa o charakterze gospodarczym”) trudno zakładać, że system ten będzie prowadził do prawidłowej alokacji spraw. Brak jest bowiem w nim jakiegokolwiek mechanizmu, który eliminowałby pokusę ograniczenia liczby spraw, które powinna prowadzić prokuratura okręgowa. System ten nie motywuje także w żaden sposób do podejmowania wyzwania prowadzenia spraw skomplikowanych, trudnych oraz o niepewnym efekcie. Zasadne byłoby zatem rozważenie wprowadzenia zmian polegających na określeniu zakresu spraw prowadzonych przez prokuratury okręgowe. System ten powinien być zasadniczo sztywny i opierać się na, niedoskonałym, ale jedynym dostępnym i zobiektywizowanym kryterium, którym jest kwalifikacja prawna czynu będącego przedmiotem prowadzonego postępowania (na wzór przepisów regulujących właściwość rzeczową sądu). Sprawą wtórną jest to czy powinien być to katalog analogiczny jak w przypadku art. 25 § 1 k.p.k. Wydaje się jednak, że warto byłoby rozważyć wprowadzenie innego katalogu, gdyż przepis art. 25 § 1 k.p.k. nie jest wzorem doskonałości. Powinien on w szczególności w większym stopniu niż art. 25 § 1 k.p.k. uwzględniać czynnik standardowego skomplikowania danej sprawy. Celowe byłoby ponadto uzupełnienie zaproponowanego sztywnego kryterium opartego o kwalifikację prawną czynu normą, która pozwoliłaby na prowadzenie przez prokuratury okręgowe także spraw o inne czyny, jeżeli przemawiałby za tym ich złożony charakter. W tym przypadku warto byłoby także rozważyć, aby decyzja w omawianej materii była podejmowana poza prokuraturą, która sprawę miałaby prowadzić (np. przez Prokuratura Apelacyjnego).