III. Cisza legislacyjna — geneza zasady w Polsce

Biorąc pod uwagę historię III RP, pierwszy raz znowelizowano ordynację wyborczą w trakcie procedury wyborczej w czasie tzw. wyborów kontraktowych, kiedy 12 czerwca 1989 r. dekretem Rady Państwa umożliwiono obsadzenie miejsc zarezerwowanych dla kandydatów z listy ogólnokrajowej przez zarządzenie dodatkowego głosowania w okręgach wyborczych. W kolejnych latach, już w pełni demokratycznych wyborach, uchwalanie nowych ustaw bądź dokonywanie zmian w istniejących aktach normatywnych było na porządku dziennym. Do najbardziej znanych przypadków można zaliczyć: wprowadzenie progów wyborczych (5% i 8%) w wyborach do Sejmu RP przeprowadzonych 19 września 1993 r.; zmianę przeliczania głosów na mandaty (przejście z metody d'Hondta na metodę Sainte-Laguë) w wyborach do Sejmu 23 września 2001 r.; wprowadzenie bezpośrednich wyborów władzy wykonawczej w samorządzie, przeprowadzone 27 października 2002 r. (druga tura 10 listopada); uchwalenie ustawy o referendum na krótko przed referendum akcesyjnym z czerwca 2003 r.; uchwalenie ordynacji do Parlamentu Europejskiego przeprowadzonych 13 czerwca 2004 r. Na brak stabilności prawa wyborczego wskazywali zarówno przedstawiciele doktryny, jak i członkowie Państwowej Komisji Wyborczej, którzy apelowali do parlamentarzystów o dogłębną debatę publiczną przed jakąkolwiek ingerencją, zwłaszcza dokonywaną w przededniu elekcji.