W licznych orzeczeniach TK przyjmuje, iż normy prawne, które nie zostały wska­zane przez podmiot inicjujący postępowanie jako normy odniesienia, nie mogą stano­wić podstawy kontroli norm zakwestionowanych, co nie jest jednak powszechnie aprobowane w nauce prawa konstytucyjnego. Z treści art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o TK wynika, iż wniosek albo pytanie prawne powinny odpowiadać wymaganiom do­tyczącym pism procesowych, a ponadto zawierać sformułowanie zarzutu niezgodno­ści z konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą kwestionowane­go aktu normatywnego, a także uzasadnienie postawionego zarzutu, z powołaniem dowodów na jego poparcie. Przez sformułowanie zarzutu należy rozumieć przedsta­wienie twierdzenia o niezgodności danej normy prawnej ze wskazaną normą wyrażo­ną w akcie prawnym stanowiącym podstawę kontroli. Należy więc przyjąć, iż usta­lenie wzorca kontroli musi opierać się przede wszystkim na treści pytania prawnego (petitum i uzasadnienia). Analiza pytania prawnego prowadzi do wniosku o braku po­stawienia zarzutu naruszenia art. 47 Konstytucji. Głównym zarzutem treści pytania prawnego jest nadmierna restrykcyjność kwestionowanego przepisu, a przejawem tej­że restrykcyjności ma być m.in. brak możliwości odmowy wskazania osoby, gdy po­jazd oddany został do użytku osobie najbliższej. Ponadto, trzeba również pamiętać o tym, że kontrola konstytucyjności prawa stanowi przejaw ingerencji władzy sądow­niczej we władzę ustawodawczą i z tego względu interpretacja pytania prawnego nie powinna prowadzić do jego rozszerzenia czy też uzupełnienia, gdyż prowadziłoby to do zachwiania równowagi między poszczególnymi władzami. TK pełni rolę arbitra w sporze o konstytucyjność prawa, który zaistniał na tle konkretnej sprawy między są­dem a ustawodawcą. Prawidłowe wypełnienie tej funkcji wymaga skoncentrowania uwagi przez TK na dogłębnej analizie stanu prawnego podanego w wątpliwość i przed­stawionej argumentacji we wniosku. Warto również dodać, iż specyfika kontroli konstytucyjności prawa uruchomiona pytaniem prawnym wymaga węższej swobody TK w kwestii ustalenia właściwego wzorca konstytucyjnego niż w wypadku kontroli abs­trakcyjnej nakierowanej przede wszystkim na eliminację niekonstytucyjnego przepi­su bez względu na to, czy i w jakim zakresie został on już zastosowany jako podsta­wa rozstrzygnięcia o prawach indywidualnych w konkretnej sprawie. Z powyższych względów uważam, iż zasada falsa demonstratio non nocet nie przemawiała w tej sprawie za przyjęciem jako wzorzec kontroli art. 47 Konstytucji w zw. z art. 31 ust. 3 Kon­stytucji. Kontrola konstytucyjności art. 96 § 3 k.w. została przeprowadzona w świetle zasad wynikających z art. 2 Konstytucji, tj. zgodnie z zasadą proporcjonalności i za­sadą zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa. Takie ustalenie pozostaje w zgodności z rolą i funkcją polskiego sądu konstytucyjnego.