According to Constitutional Jurisprudence. The Human Rights and Constitutional Law Dimension of the Role, Remit and Independence, EMR, Saarbrücken 2012, s. 34-46, http://www3.ebu.ch/files/live/sites/ebu/files/Knowledge/Media%20Law/Legal%20Topics/EMR %20Study%20-%202nd%20version.pdf; niektóre z tych instrumentów RE są dostępne w polskim tłumaczeniu pod: http://www.krrit.gov.pl/dla-nadawcow-i-operatorow/regulacje- prawne/rada-europy/). ”

Zgodnie z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe. Niniejszy przepis nie wyklucza prawa Państw do poddania procedurze zezwoleń przedsiębiorstw radiowych, telewizyjnych lub kinematograficznych. W tym względzie wskazywano, iż „Po pierwsze, skoro Konwencja wymaga od państwa poszanowania zasady pluralizmu, to musi to znajdować należyte zapewnienie w działalności mediów publicznych, zwłaszcza przybierając postać "pluralizmu wewnętrznego", zorientowanego na sposób działania i treści programowe nadawcy publicznego. W żadnym więc razie media publiczne nie mogą pozostawać w pełnej kontroli i dyspozycji aktualnego gabinetu rządowego czy większości parlamentarnej. Państwo ma "pozytywny obowiązek" przyjęcia i respektowania odpowiednich rozwiązań prawnych. Tym samym, na mediach publicznych ciążyć mogą dodatkowe obowiązki i ograniczenia, zwłaszcza, gdy chodzi o strukturę programów, sposób ich przekazywania i respektowanie wymogów bezstronności i neutralności w prezentowaniu wypowiedzi politycznych. Nieakceptowalna jest, zwłaszcza, sytuacja, gdy "potężna grupa polityczna lub gospodarcza zyskuje możliwość uzyskania pozycji dominującej w mediach audiowizualnych, a przez to - wywierania nacisku na nadawców i wkraczania w ich swobodę edytorskiej" (zob. wyr. ETPCz z 17.9.2009 r. w sprawie Manole and Others p. Mołdawii, par. 98 - za naruszenie art. 10 uznano sytuację, gdy faktyczne podporządkowanie publicznej telewizji - rządowi, przybierało postać "ręcznego sterowania" i "cenzury wewnętrznej", prowadząc do zapoznania uczciwej proporcji w informowaniu o działaniach rządu i opozycji oraz do pomijania tematów, wprawdzie ważnych, ale niewygodnych dla rządu - par. 104-105).” (Zob. L. Garlicki, P. Hofmański, A. Wróbel, Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Komentarz do artykułów 1-18. Tom I. Komentarz. Warszawa 2010, Legalis).