Warto przytoczyć też ponownie wyrok ETPC z dnia 17 września 2009 r., skarga nr 13936/02 w sprawie Manole i inni przeciwko Mołdawii. „Trybunał uważał, że w dziedzinie przekazu audiowizualnego państwo ma obowiązek zapewnić, po pierwsze, aby społeczeństwo miało dostęp za pośrednictwem telewizji i radia do bezstronnych i dokładnych informacji oraz rozmaitych opinii i komentarzy, odzwierciedlających m. in. polityczną różnorodność w danym kraju, oraz po drugie, aby dziennikarzom oraz innym fachowcom pracującym w mediach audiowizualnych nie uniemożliwiano przekazywania tych informacji i komentarzy. Wybór środków, przy pomocy których cele te miałyby być osiągnięte, musi różnić się w zależności od warunków lokalnych i w rezultacie mieści się w granicach swobody posiadanej przez państwo. Tak więc, chociaż Trybunał, a wcześniej Komisja uznawały, że system nadawcy publicznego jest w stanie zapewnić odpowiednią jakość i równowagę programów, nie istnieje obowiązek na podstawie art. 10 stworzenia takiego systemu, pod warunkiem że w tym samym celu zostały użyte inne środki. Jeśli państwo postanowiło stworzyć system publicznego radia i telewizji, prawo krajowe i praktyka muszą gwarantować, że system ten zapewni pluralizm nadawanych programów. W szczególności w sytuacji, gdy stacje prywatne są nadal zbyt słabe, aby mogły zaoferować prawdziwą alternatywę, a więc organizacja publiczna lub państwowa jest jedynym lub dominującym nadawcą w kraju lub regionie, właściwe funkcjonowanie demokracji wymaga przekazywania przez niego bezstronnych, niezależnych i zrównoważonych wiadomości, informacji i komentarzy oraz zapewnienia forum dyskusji publicznej umożliwiającego wyrażanie szerokiego spektrum poglądów i opinii. W związku z tym standardy dotyczące publicznego nadawania, które zostały uzgodnione przez państwa konwencji za pośrednictwem Komitetu Ministrów Rady Europy, zawierają wytyczne co do sposobu interpretacji art. 10 w tej dziedzinie. Trybunał odnotował, że w rezolucji nr 1 w sprawie przyszłości pubłicznego nadawania (1994) państwa zobowiązały się "zagwarantować niezależność nadawców publicznych od ingerencji politycznej i ekonomicznej". Poza tym w załączniku do rekomendacji nr R(96)10 w sprawie gwarancji niezależności publicznego nadawania (1996) Komitet Ministrów przyjął wiele szczegółowych wytycznych. Znalazła się wśród nich rekomendacja, aby "ramy prawne dotyczące organizacji publicznego nadawania wyraźnie zastrzegały ich niezależność redakcyjną oraz autonomię instytucjonalną", z odwołaniem się w szczególności do pewnej liczby kluczowych dziedzin działalności, w tym redagowania i prezentacji wiadomości oraz programów o sprawach bieżących, jak również rekrutacji, zatrudnienia i zarządzania personelem. Wytyczne podkreślały również, że zasady rządzące statusem i powoływaniem członków zarządów oraz organów nadzorczych nadawców publicznych muszą być zdefiniowane w taki sposób, aby uniknąć wszelkiego ryzyka ingerencji politycznych i innych. Przewidują one poza tym, że: "Ramy prawne regulujące działalności organizacji nadawców publicznych muszą wyraźnie zastrzegać obowiązek zapewnienia, aby programy zawierające wiadomości rzetelnie prezentowały fakty i wydarzenia oraz zachęcały do swobodnego formowania się opinii. Przypadki, w których organizacje nadawców publicznych mogą być zmuszone do nadawania informacji urzędowych, deklaracji i komunikatów albo do informowania o działaniach lub decyzjach władz publicznych albo do przyznania czasu antenowego takim władzom, muszą być ograniczone do wyjątkowych okoliczności wyraźnie wskazanych ustawach lub zarządzeniach". Poza tym w załączniku do rekomendacji Rec(2000)23 w sprawie niezależności i funkcji władz nadzorczych w sektorze nadawczym Komitet Ministrów ponownie podkreślił znaczenie, jakie ma przyjęcie przez państwa szczegółowych regulacji obejmujących członkostwo i funkcjonowanie takich władz nadzorczych w celu zapewnienia ochrony przed polityczną ingerencją i wpływem. ” (Zob. M. A. Nowicki, Manole i inni przeciwko Mołdawii - wyrok ETPC z dnia 17 września 2009 r., skarga nr 13936/02, [w:] M. A. Nowicki, Europejski Trybunał Praw Człowieka. Wybór orzeczeń 2009, LEX, 2010, s. 302, LEX/el.).