Warto wskazać również, że przepis art. 4 przedmiotowej ustawy wskazuje, iż traci ona swą moc z dniem 30 czerwca 2016 r. Przepis ten w ocenie KRRiT budzi poważne wątpliwości. Zarówno jego charakter, jak i ewentualne skutki jego działania nie mogą zostać uznane za jasne. Analiza przedmiotowej ustawy, w kontekście przytoczonego wyżej przepisu, pozwala uznać, iż w praktyce pojawiać się będą sprzeczne interpretacje co do tego, które przepisy, i w jakim brzmieniu obowiązywać będą z dniem 1 lipca 2016 r., w szczególności mając na uwadze, że ograniczenie czasowe dotyczy również przepisów uchylających. Z treści ustawy nie wynika, czy skutek uchylenia należałoby uznać za czasowy. Tego rodzaju rozwiązanie wydaje się również wątpliwe z punktu widzenia zasady pewności prawa. W tym kontekście warto też wskazać, iż z przytaczanego już wyżej art. 2 Konstytucji wyprowadzana jest zasada dostatecznej określoności, z której, jak wskazuje się w doktrynie „można wyprowadzić nakaz stanowienia norm jasnych, zrozumiałych dla adresatów, pozwalających ustalić jednoznacznie ich treść, niebudzących wątpliwości interpretacyjnych i niepowodujących przez to rozbieżności w procesie ich stosowania. ”(...) niejasność przepisu może uzasadniać stwierdzenie jego niezgodności z Konstytucją, o ile jest tak daleko posunięta, iż wynikających z niej rozbieżności nie da się usunąć za pomocą zwyczajnych środków mających na celu wyeliminowanie niejednolitości w stosowaniu prawa. (...) gdy inne metody usuwania skutków niejasności treści przepisu, w szczególności przez jego interpretację w orzecznictwie sądowym, okażą się niewystarczające" (wyr. TKz 3.12.2002 r., P 13/02, OTK-A 2002, Nr 7, poz. 90). [...] Trybunał uznał, że zasada określoności przepisów prawa nie wyklucza posługiwania się przez ustawodawcę zwrotami niedookreślonymi, jeśli zc/z deaygnafy można zzafa/zć (zo& wyr. z 72.0.2005 r.,75/05,2005, JVr <9, /wz. 91).” (Zob. B. Banaszak, Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2012, Legalis).