Z drugiej strony – wyniki wyborów w naszej części Europy. W Odessie w wyborach lokalnych 25 października wyłoniono nowego mera – Giennadija Truchanowa, byłego kapitana armii rosyjskiej, odrzucając kandydata związanego z liberalnym Poroszenką. Podobnie w Charkowie i Dniepropietrowsku – demokratyczny wyraz woli większości wyraźnie wskazuje na rosnący dystans projektów wschodnioeuropejskich od unijnego modelu liberalnego.

W lutym tego roku Viktor Orbán, przy okazji wizyty Angeli Merkel w Budapeszcie, powiedział to wprost: Węgry nie powinny być uznawane za demokrację liberalną. Za demokrację – owszem. Za liberalizm jednak podziękowały. Przerażona węgierska opozycja wiele się spodziewała po Merkel, która wyglądała, jakby miała przełknąć żabę nie metaforyczną, a prawdziwą. Skończyło się na tym, że strażniczka europejskiego porządku przygarnęła wszystkich uchodźców, których przegonił Budapeszt. Budapeszt przeprowadził tym samym wolę demokratycznej większości, czym się szczyci.

Tą samą drogą chcą iść kolejne stolice Europy Środkowej, mniej lub bardziej otwarcie wyznając podziw dla Władimira Władimirowicza Putina, jego wzorem demontując liberalne checks and balances i starając się wypychać poza swoje granice zagraniczne „agentury“ liberalnego porządku.

Demokracje te chciałyby, a przynajmniej tak można wnioskować po dążeniach do rządów większościowych czy narzekaniach na pluralizm jako podstawę „imposybilizmu“, realizować „klasyczny model uprawiania polityki“, jaki zrekonstruował na podstawie badania krajów regionu Azji Południowo-Wschodniej socjolog Adam W. Jelonek. Tamtejsza formuła sprowadza się według niego do „rozumiejących potrzeby ludu demokratycznych przywódców i rozumiejącego swoich przywódców lojalnego ludu“^[1]. Wyznacznikiem demokratycznego sukcesu jest więc dobrobyt i wzrost gospodarczy.