Jak pchnąć nasz eksport na wyższą ścieżkę rozwojową? Pierwszą konkretną decyzją ma być powołanie nowych urzędów do wspierania eksportu. Jest to jednak taktyka skoncentrowana na pytaniu „kto?”, a nie „co?”. Jeżeli polskie firmy mają wejść na wyższy szczebel łańcucha wartości dodanej, potrzebny jest nam zupełnie nowy model wspierania innowacyjności. Nie dosyć, że w Polsce wydajemy mało na badania i rozwój, to jeszcze system bodźców generowanych przez administrację zniechęca firmy do innowacji. Dwa lata temu Bank Światowy opublikował badanie, z którego wynika, że finansowanie publiczne innowacji w Polsce jest nastawione na relatywnie bezpieczne projekty, premiuje zakup technologii, a nie ich wytwarzanie, oraz opiera się na procedurach, które mają niewiele wspólnego ze sposobem selekcji projektów w biznesie. Nad tym wszystkim unosi się awersja do ryzyka, którą przesiąknięta jest administracja. Żeby zachęcić firmy do wdrapywania się na drabinie wartości dodanej i ekspansji zagranicznej, konieczna jest akceptacja dużej dozy ryzyka we wspieraniu innowacji – część projektów musi upadać, większą rolę powinny odgrywać „miękkie” instrumenty wspierania firm, większy udział w decyzjach administracji muszą mieć przedstawiciele biznesu. Do tego potrzebne jest pokonanie wielu barier mentalnych i organizacyjnych, które przez ostatnie dwie dekady pętały polską administrację. Czy widać do tego wolę i gotowość? Zobaczymy.

Główne hasła gospodarcze PiS-u w kampanii wyborczej skupiały się na większej redystrybucji dochodu, z flagowymi projektami w postaci transferów dla rodzin z dziećmi, obniżenia wieku emerytalnego i podniesienia kwoty wolnej od podatku. Redystrybucja dochodu jest zawsze, w każdym kraju i w każdych okolicznościach, jednym z kluczowych elementów polityki, trudno więc dziwić się takiej strategii. Szczegóły są jednak niepokojące.