Ważną rolę w planie stymulowania rozwoju gospodarki ma odgrywać eksport, szczególnie polskich przedsiębiorstw. W wielu powyborczych wypowiedziach Mateusz Morawiecki podkreślał, że ekspansja zagraniczna polskich firm to jeden z filarów polityki rozwojowej. Chodzi przede wszystkim o to, by w eksport angażowało się więcej polskich firm średniej wielkości oraz by eksport rozwijał się szczególnie w branżach o jak najwyższej wartości dodanej. Jest to kolejny punkt – po zwiększeniu stopy inwestycji – któremu można przyklasnąć, ale który jednocześnie jest owiany niepewnością.

Polska osiągnęła w obszarze eksportu duży sukces. W ostatnich 20 latach stosunek eksportu do PKB rósł średnio w tempie 1 punktu procentowego rocznie, do niemal 50 procent PKB, wyraźnie zwiększając udział Polski w globalnym handlu. Coraz lepiej radzi sobie krytykowana przed laty dyplomacja ekonomiczna. Powoli zwiększamy penetrację rynków zagranicznych, co widać o wyraźnym wzroście wskaźnika IEMP (index of exports market penetration; pokazuje on, jaką część potencjalnych rynków, na które mogłyby trafiać eksportowane towary, udało się zdobyć): w ostatnich latach z 12,6 do 17,1 punktu, znacznie więcej niż na Węgrzech (z 9,8 do 11,3 punktu) czy w Czechach (z 12,6 do 14,5 punktu). Wyzwaniem pozostaje natomiast relatywnie wysoka koncentracja naszego eksportu w branżach o niskiej wartości dodanej oraz dominujący udział firm zagranicznych w eksporcie. Udział towarów high-tech w eksporcie mamy niższy niż Węgry czy Czechy, a nasze przewagi komparatywne – czyli towary i branże, w których mamy wyższy od średniej udział w globalnym eksporcie – koncentrują się w takich obszarach, jak produkcja surowców, drewna czy towarów gumowych i plastikowych. Węgrom i Czechom udało się natomiast w ostatnich dwóch dekadach osiągnąć przewagi komparatywne w produkcji maszyn i urządzeń oraz sprzętu transportowego, czyli branżach o wyższej wartości dodanej.