Przykłady takich spraw są liczne. Raper Andrzej Ż. miał dostarczyć świadkowi koronnemu 10 kg środków odurzających. Nie znał go jednak żaden ze współoskarżonych. Dariusz R. i Zbigniew W. – dwaj renciści zamieszani w warszawski półświatek – zostali pomówieni o udział w podwójnym morderstwie. Żaden z nich nie należał jednak do grupy przestępczej, która dopuściła się zbrodni. Spośród siedmiu obecnych na miejscu zdarzenia osób widział ich tylko „mały” świadek koronny. Na początku postępowania również na nim ciążył zarzut zabójstwa. Gdy postępowanie się kończyło, sąd wymierzył mu jedynie karę grzywny.

Wydaję się, że organy procesowe nie zawsze zwracają uwagę na szczególne okoliczności towarzyszące pomówieniom. Nie odnoszą się do tego, czy zeznania były składane spontanicznie, chwilę po zdarzeniu, czy też pewien czas po nim. Bywa, że okres ten jest tak długi, że wystarczy do wymyślenia historii, która uwiarygadnia pomawiającego w oczach śledczych. Niekiedy też zupełnie bagatelizowany jest fakt, że osoba pomawiająca zmienia swoje wyjaśnienia lub zeznania, jak również to, że pomawiającym jest człowiek o przestępczej przeszłości. Wszystkie te okoliczności powinny być brane pod uwagę przy ocenie zeznań świadków, wobec których zachodzi podejrzenie pomawiania.

Przyczyny błędów organów procesowych, które stają się podłożem późniejszych niesłusznych skazań, z całą pewnością nie można ograniczyć do tych wymienionych wyżej. W ocenie autorów artykułu to jednak one w największym stopniu narażają polski proces na niepowodzenie, jakim jest wyrok skazujący dla niewinnej osoby.